RFO-blog dec 2011 #5 - "Krakende noten maken plaats voor soepele frases"

Het Radio Filharmonisch Orkest geeft in de NTR ZaterdagMatinee van 10 december 2011 een concertante uitvoering van Salome, een opera in één akte van Richard Strauss, voorafgegaan door Das Gehege van Wolfgang Rihm, de componist die dit seizoen centraal staat in de ZaterdagMatinee. Repetities en concert staan onder leiding van eredirigent - tevens oud-chefdirigent - Edo de Waart. Verschillende leden van het orkest doen verslag van de repetities. > meer informatie over het concert

blogger vandaag: Barbara Deleu, 1e fluit

HYSTERIE IN STUDIO 5

Vandaag trekken we onze studio in voor een laatste repetitie zonder solisten, een favoriete fase van mij binnen het instudeerproces: het engelengeduld waarmee maestro Edo de Waart en musici tijdens vier repetitiedagen zich een weg door de ietwat taaie materie hebben geploegd, werpt eindelijk z'n vruchten af. Krakende noten en gammele loopjes maken plaats voor soepele maagdelijke frases, er wordt niet meer abusievelijk een rust opgevuld met een of andere bronstige kreet van een onmogelijk te identificeren instrument, het bloed, zweet en tranen kunnen worden gestelpt en gedept, en de stoom uit de oren en neusgaten tot bedaren gebracht. En, het állerfijnste: er valt eindelijk weer wat te mijmeren, of stiekem wat te lezen. Werkgerelateerd, vanzelfsprekend!

Stijf van de hormonen
Mijn ogen vallen op de synopsis van Das Gehege van Wolfgang Rihm, en ik lees tot mijn ontzetting (en nu bén ik als Vlaamse na twaalf jaar integreren wel wat vuilbekkerij gewend) de volgende woorden: 'Ik hoor je verrotte gekrijs (...) De slappe speekseldraden hangen uit je etterige snavel'. Ziehier een smeuïg streepje tekst uit dit monodrama voor hysterisch krijsende sopraan en - hoe kan het ook anders - zwijgende mannenrol (uit mijn leven gegrepen, al helemáál nu ik als kersverse moeder nog stijf van de hormonen sta), waarbij wij en ook de luisteraar alvast in de stemming mogen komen, een sinistere voorbode van nog méér waanzin en lugubere dramatiek in Strauss' Salome.

Het verhaal in Das Gehege gaat over een gefrustreerde vrouw die een gekooide adelaar bevrijdt, maar vervolgens doodt. Dat alles spreekt tot de verbeelding. Hoe zal het in vredesnaam gaan klinken volgende week? Een tierende kenau, moeiteloos over de orkestdecibels heenbulderend? En, onrustbarender, hoe zal het eruit zien? De mond wijd opengesperd, de huig flapperend als een windscherm bij zware storm? De rest van het lichaam onappetijtelijk of appetijtelijk meelillend? Maestro de Waart ernaast, de haren wapperend als hagelwitte wimpels tegen een gitzwarte onweerslucht, en met de moed der wanhoop zijn batonneke in het gareel houdend, strijdend tegen zoveel orkaangeweld? Het mannelijke deel van het orkest verpieterd tot een stelletje deerniswekkende zielepoten, huiverend onder het feest der herkenning (wie heeft er thuis NIET zo´n wijf op de bank...)? Ik verkneukel me.

> RFO-blog dec 2011 #4 - "Het hoeft niet mooi hier, maar wel met veel karakter!"
> RFO-blog dec 2011 #3 - "Salome krijgt altijd wat zij wil. Heerlijk...toch?"
> RFO-blog dec 2011 #2 - "Voor veel nieuwe collega’s is het toch weer even schrikken"
> RFO-blog dec 2011 #1 - "De kop is eraf..."