Met de gedachten even helemaal weg van de operatietafel van politiek Den Haag, waar momenteel zoveel gezonde muzikale en andere organen weggeknipt worden. Even ondergedompeld in het verhaal en de langzaam opschuivende, meditatieve en klaaglijke harmonieën van dit nieuwe werk. Het is zeker wel een werk, waarbij de luisteraar baat heeft bij toelichting op de achtergrond van het verhaal, de ingezette muzikale middelen en de (volks-)muzikale vorm waarop het is gebaseerd (De 'Doina'; een in Oost-Europa - o.a. Roemenië - gebezigde langzame klaagzang, waarbij vrouwen zingen over hun mannen, zoons die verdwenen zijn - bijvoorbeeld in een oorlog).
Aangezien er niet voldoende programmaboekjes waren voor iedereen (men had blijkbaar niet op zoveel belangstelling gerekend) heeft een aantal mensen in het publiek het helaas zonder een toelichting moeten doen.
Zelf vond ik de thematiek van het stuk en de ruimtelijke vormgeving ervan boeiend: De wisselende afstand tussen de 'overleden geliefden' (de mannen in dit geval) en de hen zingend gedenkende en op hen toelopende vrouwen vond ik beeldend en veelzeggend. En ook het feit dat de zangstemmen overal vandaan kwamen: vanaf het achterbalkon, het podium en ook van de rondom het publiek opgestelde alten.
Ik ben benieuwd hoe ik de uitvoering beleefd zou hebben als ik niet in het koor mee had gezongen, maar ergens in het publiek zou hebben gezeten, en de muziek zonder 'voorkennis' over mij heen had laten komen. Zonder dat ik de componiste over het werk en zijn achtergrond had gesproken.
Het is wat mij betreft in ieder geval een werk waarvan ik niet een opname zou gaan beluisteren, puur om van de muziek te genieten - maar dat zou ik bij een opera met eindeloze recitatieven ook niet snel doen. Deze muziek is afhankelijk van het voorgeschreven ruimtegebruik, visuele en akoestische aspecten, effecten.
Het zich eindeloos herhalende en universele karakter van de natuur, van het mens zijn, speelt in O Whispering Suns een belangrijke rol (in de tekst lopen de woorden 'I' en 'You' regelmatig in elkaar over, om uit te drukken dat er eigenlijk geen wezenlijk verschil is tussen mensen onderling, mens en natuur, dood en leven etc.). Muzikaal wordt dit idee naar mijn smaak wel wat langdradig uitgesponnen; motieven worden eindeloos herhaald, tot over de verzadigingsgrens heen.
De soli van Viktor Kopatchinsky (cymbalom) en zijn dochter Patricia Kopatchinskaya (viool) die in een muzikale dialoog van vriendelijk en voorzichtig tot extatisch en woedend naar elkaar zoeken, op elkaar reageren, vond ik erg fascinerend: Een vader/dochter (of algemener: mens/mens-) relatie in een muzikale notedop...
Wat ik tenslotte ook geweldig vond, was het voor- en na-concert dat met violen en cymbalom gegeven werd in de foyer, waarin authentieke - soms heel virtuoze! - volksmuziek aan bod kwam, maar waarin ook een Albanese zanggroep in klederdracht liederen zong. De mannen van het Letse Radiokoor waren hier ook te horen (zij 'dreven' het publiek zingend de zaal in !) en verder een prachtig uitgedoste Georgische zang- en dansgroep, met bijzondere snaarinstrumenten, blaasinstrumenten en trommels. Zo intens, enthousiast en trots als deze mensen dansten, op hun instrumenten speelden en zongen! Zó krijg ik er nooit genoeg van, dacht ik bij mijzelf. Wow.....
> GOK-blog #6
> GOK-blog #5
> GOK-blog #4
> GOK-blog #3
> GOK-blog #2
> GOK-blog #1
Geen opmerkingen:
Een reactie posten