RFO-blog #5 (slot): "De laatste noot had nog niet geklonken of de euforie barstte los"

Het Radio Filharmonisch Orkest speelt het 25e Pianoconcert van Mozart (solist: David Fray) en de 8e symfonie van Bruckner tijdens de Robeco Zomerconcerten op vr 26 aug en de BBC Proms op di 30 aug; tussendoor maakt het orkest nog een cd-opname van de 8e van Bruckner; alles onder leiding van chef-dirigent Jaap van Zweden.

blogger: Henk de Vlieger, slagwerk

EEN LANG GEKOESTERDE WENS

I’ve performed at the Royal Albert Hall. Het staat zwart op wit op de button, die vandaag mijn jasje mag sieren. Dat jasje ligt losjes naast me, op een vrije stoel. Er is ruimte genoeg in de bus die onze groep van het hotel naar luchthaven Stansted brengt. Ieder heeft twee stoelen tot zijn beschikking. De rit zal langer duren dan de vlucht, straks. Erg spraakzaam ben ik niet. De meeste collega’s trouwens ook niet.

Flarden Bruckner spoken door mijn duffe hoofd. Het concert van gisteren was een zeer indringende ervaring. Vanaf mijn positie achterin het orkest, of beter gezegd: boven het orkest, heb ik de hele symfonie geconcentreerd op me kunnen laten inwerken. Met een onderbreking van die half a minute of fame waarin ik zelf mocht meespelen. Voor het eerst in deze week had ik het gevoel dat ik enigszins vat kreeg op Bruckners muzikale betoog. De monumentale thema’s die zich maar niet willen ontladen, de talloze onderbrekingen, komma’s, plotseling opduikende neventhema’s, het is lastig om daar als dirigent richting aan te geven. Jaap van Zweden deed het gisteren op overtuigende wijze! Voor zover je dat van een Brucknersymfonie kan beweren zat er zowel rust als vaart in de uitvoering. Het was Jaaps debuut (als dirigent) in de BBC Proms en ik kreeg de indruk dat hij er enorm van genoot. Steeds vaker gingen zijn gebaren vergezeld van een glunderende blik. Het orkest was dan ook enorm op dreef en profiteerde hoorbaar van de week die aan dit concert vooraf is gegaan. Het leverde een Bruckner VIII op, die ik niet snel zal vergeten.

Ook voor het orkest was dit een debuut in de BBC Proms. Een lang gekoesterde wens die eindelijk in vervulling ging. We zijn het gewend om voor volle zalen te spelen, maar een uitverkochte Royal Albert Hall is wel een heel bijzondere ervaring. Je bent letterlijk omgeven door duizenden toehoorders. Ondanks de enorme mensenmassa bleek het een zeer aandachtig, geconcentreerd publiek. Vanuit mijn positie kon ik goed de gezichten waarnemen van de concertgangers die een staanplaats hadden veroverd op de vloer voor het orkest. Gisterenmiddag hadden we ze al gezien in de rij die zich vormde op een pleintje naast het gebouw. Het zag er uit als een gemoedelijk bivak, compleet met dekens en gasbrandertjes. Er zijn ongeveer duizend low budget staanplaatsen beschikbaar en hoe vroeger je erbij bent hoe groter de kans dat je helemaal vooraan in de zaal, leunend tegen een balustrade, het concert kunt meemaken. Mensen die spataderen riskeren door tachtig minuten doodstil te blijven staan moeten toch wel verbeten muziekliefhebbers zijn. Het bejaarde dametje dat ‘s middags voorin de rij een boek zat te lezen, had inderdaad een plaatsje gevonden bij de balustrade, direct voor de cellogroep. Ze heeft de hele symfonie met een gelukzalige glimlach gevolgd. Aan de gezichten van anderen kon ik aflezen dat ze de symfonie door en door kennen: lippen die een kwintolenritme meededen, blikken die zich altijd naar de juiste instrumenten richtten, instemmend geknik na een goed gelukte tempoverandering. Het was een geweldige ervaring om je als orkest omgeven te voelen door zoveel positieve aandacht!

De laatste noot had nog niet geklonken of de euforie barstte los. Bravogeroep, daverend applaus, gejuich, voetgetrappel, synchroon klappen, het kon allemaal niet op en we lieten het ons zeer welgevallen. In het gangetje achter het podium ging het nog even door. Er werd volop gezoend en geknuffeld, want we hadden een prestatie geleverd waar we terecht trots op mochten zijn, ja, we hielden van elkaar! Onze toekomstige chef-dirigent Markus Stenz (zie foto) dook plotseling op en hij hield niet op met zijn congratulations. Terug in het hotel wachtte ons nog een afterparty. Een toespraakje van onze manager Kees Dijk, die citeerde uit een Nederlandse krant dat we echt bij de wereldtop behoren. Ach ja, het best bewaarde geheim van Hilversum. Na mijn tweede bier en derde diepgaande gesprek verscheen Jaap onder luid gejoel. Ook hij hield een kort toespraakje, onder andere over de schat die zijn opvolger Markus straks gaat erven. Nog maar een bier dan, en nog een, wat kon het schelen. De gesprekken waren allang niet meer zo serieus, Pas toen ik geen woorden meer kon vinden om uit te drukken wat ik voelde, bedoelde, en geen druppel bier meer door mijn strot kreeg, werd het tijd om mijn kamer op te zoeken. Het lukte wonderwel.

De “Royal Alco Hall” eist deze ochtend zijn tol. Terwijl de bus zijn laatste miles naar het vliegveld aflegt en de dufheid maar niet wil verdwijnen vraag ik me af of ik eigenlijk nog wel een blog moet schrijven. Hoe? Wat? En bovendien: wanneer? Ergens schuin achter mij fluit een collega virtuoos tussen zijn tanden. Flarden Bruckner…

> Lees hier de recensies

> RFO-blog #1 > RFO-blog #2 > RFO-blog #3 > RFO-blog #4