door Jascha Albracht, cellist Metropole Orkest
Het was te verwachten: met mij verdwijnt ook het mooie weer uit Londen. In de regen staan we met onze bagage aan het Strand (de straat van ons hotel dus), te wachten op de bus. Ik heb me wederom aan het Engelse ontbijt gewaagd, een goede bodem voor de lange reis naar huis. Pauline Terlouw vertelde me gisteren dat ze het personeel hoorde verzuchten dat er vrijdagochtend 840 mensen kwamen ontbijten. Dat vergt een organisatie die met bijna militaire precisie wordt uitgevoerd. Ik zie een hoop vermoeide maar tevreden gezichten. Ondanks de exorbitante prijzen in de hotelbar is het nog heel gezellig geworden vannacht.
Eenmaal in de bus sijpelen er nog wat nieuwtjes over de afgelopen dagen naar buiten. Zo begon het concert van gisteravond te laat omdat Gert Jan Blom zijn bril in een restaurant had laten liggen. En de voeding van Jules' notebook (waarmee we de ‘klik’ op onze oortjes krijgen) bleek stuk, waardoor er op het einde van het concert nog 7 minuten van de accu over zijn: op het nippertje... Ook opmerkelijk: bij het concert van donderdag waren de twee broers van David Peijnenborgh aanwezig. Bij het concert van vrijdag waren de twee broers van Jules Buckley aanwezig. De in Londen traditioneel uitstekende expertise op het gebied van strijkinstrumenten is eveneens goed benut. Norman heeft research naar 4- en 5-snarige carbon altviolen gedaan en Erica heeft haar viool bij een van werelds beste taxateurs, Charles Bears, laten onderzoeken op exacte herkomst. Was het nou de Italiaanse of toch de Nederlandse school? Interessante vraag voor iemand die haar leven uitgerekend tussen die beide landen verdeelt (het blijkt Holland te zijn overigens).
We ontvangen ook nog de felbegeerde cd. “Die kunnen jullie lekker de hele zomer gaan draaien!” zegt Sophie erbij. Ik scheur het cellofaan eraf om de toelichtingen te lezen. Die blijken er niet te zijn. Twee instituten die zo beroemd zijn behoeven natuurlijk geen nadere toelichting. De muziek spreekt voor zichzelf. Ik had het kunnen weten. Hoornist Pieter Hunfeld leest vanaf zijn telefoon de aanhef voor van de eerste recensie die vanmorgen is verschenen: Fabulous! Dat zegt inderdaad genoeg... Van onze andere hoornist, Roel Koster, krijg ik later een lovende CD- recensie uit de Independent van vrijdag in m’n handen gedrukt. Ik citeer: “.. this marvellous project with the 60-piece Metropole Orkest, the forward-thinking Dutch ensemble..”
De overtocht vanuit Dover is in het begin tamelijk woest te noemen, maar naarmate we Calais naderen wordt het rustiger. Wel blijft het onveranderlijk stortregenen. De meeste orkestleden sluiten het Engelse avontuur af met een bord “fish en chips” Na mijn ontbijt waag ik me daar echter niet meer aan. In plaats daarvan nestel ik me in een stoel aan het raam om naar de zwalkende mensen links van me - èn de opspattende schuimkragen langs de schommelende Ferry rechts van me - te kijken. In Calais werp ik vanuit de bus nog een blik naar het hek waar Paul van der Feen op de heenweg overheen is gesprongen. Ik geloof dat mijn schatting van ruim een meter wel heel erg behoudend was, maar de 2.80 meter waar Paul gisteren zelf mee aan kwam zetten lijkt me toch erg royaal..
Opeens schalt de stem van Jules door de luidspreker, hij verontschuldigt zich dat ie wegens flinke koppijn niet in staat was ons vanochtend uit te zwaaien. Ik hoop beslist dat hij het nationale ontbijt heeft genomen... Hij feliciteert ons met gisteravond. Het is een ongelofelijk groot succes geworden. Als devies voor de zomer geeft hij mee: lekker uitrusten.
Een uitstekend plan.
>
METRO-blog #5 (deel 2) >
METRO-blog # 5 (deel 1) >
METRO-blog #4 (deel 2)
>
METRO-blog #4 (deel 1) >
METRO-blog #3 >
METRO-blog #2 >
METRO-blog #1
Geen opmerkingen:
Een reactie posten