bij het Koninklijk Concertgebouworkest o.l.v. Nikolaus Harnoncourt. Solisten: Gerald Finley (bas), Werner Güra (tenor), Marlis Petersen (sopraan), Elisabeth Kulman (alt). Concerten in Amsterdam (Concertgebouw) en Londen (22 apr, Barbican Hall). (> meer informatie)
"Gestrand in het zicht van de finish. Je verzint het niet, zoiets."
door Pierrette de Zwaan (alt Groot Omroepkoor)
Het gaat goed met de concerten en zondag gaan we naar Londen. Op zaterdagavond brengen we de kinderen naar oma en op zondagochtend staan we om acht uur op. Aangezien we nu eens niet oeverloos voor de voeten gelopen worden door onze schatjes zitten we om kwart over acht op de fiets en om zeven voor half negen in de trein. Om half negen zijn we op Schiphol en om negen uur aan het ontbijt. Dertig(!) euro voor 1 bakje yoghurt, 2 koffie, een broodje en een wortelsapje met een dermate achterbakse gifsmaak dat het de prullenbak inging. Om tien uur worden we hartelijk welkom geheten door our captain speaking die (als ik het echt goed verstaan heb) luistert naar de naam Ballast. Veelbelovend!
In de bus van het vliegveld naar de concertzaal komt er een klein kinkje in onze strakke tijdsplanning. Echtgenoot heeft een rokkostuum meegenomen in plaats van een pak. En de bus doet er ongeveer drie kwartier langer over dan gepland. Als we uitstappen bij Barbican Hall smijten we de spullen in de kleedkamer en rennen de stad in. Londen is best groot als je een beetje haast hebt, valt ons op. We vinden een winkel die open is en rukken in vijf minuten een zwart jasje, een wit overhemd en een stropdas uit het rek. Na tien minuten rennen we weer terug naar de zaal. Ondertussen kopen we een broodje, want van rennen krijg je dan ineens wel weer zin in iets kleins en erger dan het ontbijt op Schiphol kan het niet worden.
We zijn net op tijd bij de repetitie, ik vind bij toeval in één keer het podium, maar echtgenoot neemt helaas een licht afwijkende route en blijft, samen met -uiteraard- een andere tenor, steken achter een deurtje dat alleen open kan met een codeslot. Gestrand in het zicht van de finish. Je verzint het niet, zoiets. Ze zien er passend beschaamd uit.
> blog #2:
"Harnoncourt heeft een hekel aan een potje richtingloos loeien"
> blog #1:
"Het Concertgebouworkest heeft een lollige attractie voor ons bedacht"
Weer een leuk varhaal Pierette! Dat doet mij denken aan de keer dat we in Berlijn aan de Deutsche Oper Esmee van Loevendie uitvoerden met een zeer bescheiden rol voor het koor. Opkomend van uit het publiek en veel wachtend. Dus ik kon wel even naar het toilet, want de nood was hoog. Ik nam een concertzaal deur, vond gelukkig een w.c. en snelde terug. Tot mijn verschrikkelijke grote schrik zat er geen deurknop, klink of wat dan ook aan mijn kant van de deur. Ik kon er niet in!!! Zweet brak me uit en het was al zo warm. Nagels kapot getrokken om nog ergens achter te haken en deur open te trekken. Vergeefs. Was ik naar Berlijn gekomen om in de foyer te horen hoe mij collega's hun deel in de opera ten gehore brachten?? Zonder mij?? Tot mijn hele grote opluchting, bracht, ik geloof, Kees van Hees, uitkomst. Hij had mij weg zien glippen en ook een vaag gekrabbel gehoord aan de deur, wat hem deed besluiten die maar eens voorzichtig te openen. Schielijk schoot ik naar mijn plaats en kon gelukkig de paar noten in deze interessante opera mee zingen. Overigens was dit op alle fronten een heel bijzonder uitje, waar nog veel over gesproken is.
BeantwoordenVerwijderen