Metro-blog: Mooie momenten tijdens de Edison-uitreiking

Het Metropole Orkest verleende op woensdag 16 november jl. zijn medewerking aan het Edison Jazz/World Gala in Muziekgebouw Frits Philips in Eindhoven. Violiste Marianne van den Heuvel doet verslag.

Dit concert stond onder leiding van John Clayton, een man met wie we de laatste jaren niet vaak meer de gelegenheid hebben om te werken. Ik heb me er op verheugd dat John voor het orkest zou staan omdat het zo’n aardige man is met wie het heerlijk werken is. John is zelf een verdienstelijk jazzartiest en speelt bas. Het is een lange man wat me wel handig lijkt me zo’n groot instrument. Ook heeft hij naar het soms lijkt gigantische handen. Hij heeft het stokje tussen zijn wijs en middelvinger vast en dirigeert met open handen waarvan de vingers meestal gebogen zijn. Als de muziek hem aangrijpt en hij alles uit ons wil halen dan strekt hij zijn vingers en dat werkt! Wat ik ook zo prettig aan hem vind en wat me tijdens het concert weer eens opviel is dat hij met zijn hart dirigeert. Dit is duidelijk te zien en te voelen. Bij een stuk als Começar de novu van Ivan Lins, wat een mooi langzaam en door de strijkers gedragen stuk is, laat John met open mond en uitdrukkingsvol gezicht zien wat hij van ons wil en tegelijkertijd zie je hem hier enorm van genieten. En met hem, ik ook. Als zo iemand voor je staat dan kun je niet anders dan het allermooiste uit je zelf en je instrument halen. Ja, dat is een groot plezier om op die manier gedirigeerd te worden.
Een verrassing was ook de zoon van John, Gerald die een Edison won. Een nog iets grotere verrassing was het toen Gerald ging bedanken. Hij lijkt al erg op zijn vader maar toen we zijn stem hoorden leek het alsof we John hoorden praten. Ik merkte dat meer collega’s dit opviel. Leuk om te zien en te horen.

Andere prijswinnaars waren Tineke Postma, Ruth Jacott, Mariza, Kurt Elling, de DVD van Aretha Franklin waarvan een medley werd gezongen door Shirma Rouse, en Ivan Lins met wie we vorig jaar een Grammy hebben gewonnen. Spelen met Ivan is een feestje op zich en ondanks dat we dit feestje al een aantal keer hebben gevierd blijft het leuk. De hand van Vince Mendoza is goed hoorbaar in de arrangementen en elke keer dat ik het hoor begrijp ik meer waarom dit album een Grammy heeft gewonnen.



Er zijn van die momenten waarop ik stil kan worden van de kwaliteit van mijn collega’s. Tijdens het concert pakte de intensiteit waarmee pianist Hans Vroomans speelt me weer eens. Ruth zou Lover come back to me gaan zingen. Dit nummer heeft een langzaam intro. Het intro is niet groter dan een grote inademing om hierna te starten met zingen. Binnen deze inademing lukt het Hans om zo’n mooie sfeer neer te zetten, de verstilde sfeer van een tot rust gekomen zomerdag. Knap vind ik dat, heel knap en mij had hij ermee te pakken.