door Jascha Albracht, cellist Metropole Orkest
Hoewel het volgens mij voor de hand zou liggen om het luchtruim te kiezen met de grote hoeveelheid vliegbewegingen op Londense vliegvelden, gaan we dus vandaag per bus en boot de oversteek maken. Toch vind ik het een prima vooruitzicht: de laatste keer dat ik naar Londen ging miste ik mijn terugvlucht omdat ik nog even het British Museum wilde meepakken voor ik terugging. Vervolgens had de trein naar het vliegveld precies genoeg vertraging om niet meer te kunnen inchecken. Geen geweldige ervaring.
Sowieso zijn mijn reiservaringen van en naar Londen nogal gemengd. Zo heb ik jaren geleden op weg naar Nederland een dag met een kapotte fiets door de stad gezworven op zoek naar een betaalbaar hotel, toen de remnaaf niet meer goed functioneerde en ik in het heuvelachtige Welshe landschap besloot om veiligheidshalve rechtsomkeert te maken.
Om 9.30u vertrekt onze dubbeldecks touringcar vanaf het MCO richting België. De sfeer zit er snel goed in. Als we bij de Belgisch/Nederlandse grens nog enkele orkestleden oppikken is er benedendeks reeds een fles prosecco soldaat gemaakt. Op mijn gsm verschijnt een smsje van een mij onbekend nummer met landcode 44. Hmm.. Engels nummer. Iemand is geloof ik niet zo erg blij met mijn beschrijving van dag 2 op het blog: “Buxton 1 – 0 Buckley eh... you bastard! ;)”
Drie maal raden van wie dit berichtje afkomstig is... Ahum, ik geloof dat ik beter op het Europese vasteland kan blijven. Bloggen is een gevaarlijke bezigheid, zoveel is duidelijk.
Bij de grensovergang naar Engels gebied in Calais mogen we in lange rijen wachten voor de paspoortcontrole. Als we eindelijk weer naar buiten lopen demonstreert Paul van de Feen op onnavolgbare manier hoe je grenzen het beste kan beslechten door over een hek van minstens een meter hoog te springen. Jee wat had ik dat graag gefilmd! Dus niet alleen zijn saxofoonspel is supervirtuoos. En als hoogspringer en jazzvirtuoos niet genoeg zouden blijken te zijn kan hij beslist ook nog komiek worden.
Het binnenrijden van de Ferry gaat met de nodige (voor de hand liggende) grapjes gepaard: Metropole gaat de boot in! Orkest vlucht weg uit vaderland, etc.. We kunnen er hard om lachen, maar ergens merk ik dat er iets van een beklemmend gevoel in ligt verscholen. Het is toch een beetje beangstigend om dat bij mezelf te constateren, zeker nu we zo’n bijzondere tour tegemoet gaan. Een lange busreis biedt mogelijkheid tot reflectie. We hebben een waanzinnig seizoen achter de rug, maar de ontwikkelingen met betrekking tot de toekomst van het orkest zijn ongewis: ontegenzeggelijk met mogelijkheden, maar ook veel onduidelijkheden. Efin, het enige dat we als musici concreet kunnen doen is blijven pieken. Dat gaan we in Londen dus mooi weer twee keer doen!
De overtocht verloopt vlotjes, ondanks de nodige deining. Ik had nog nooit de krijtrotsen van Dover aanschouwt, ze zijn wat je noemt een mooie binnenkomer. Arlia vertelt dat je aan die rotsen zo mooi kan zien dat Engeland ooit aan het vasteland heeft gezeten. Goh, nooit geweten...
Na nog eens goed anderhalf uur rijden door liefelijk heuvelachtig landschap bereikt het Metropole de Britse Metropool. We blijken een buitengewoon goed ingevoerde (en aardige!) chauffeur te hebben. Hij gidst ons letterlijk en figuurlijk het centrum in via de befaamde Tower Bridge. Op Trafalgar Square is het traditiegetrouw een drukte van jewelste. Niet ver daarvandaan ligt ons hotel: het Strand Palace. Jules staat ons op te wachten. Dat is nog eens een goed ontvangstcomité! Nou ja, alleen voor mij niet dus: “You’re in trouble man..” zegt ie tegen me, terwijl hij Annie hartelijk begroet. Ik ga het wel merken morgen. In een onoverzichtelijke chaos stappen we uit en vissen onze koffers uit het bagageruim. Daarna inchecken en uitpakken. Nu even bijkomen...
>
METRO-blog #2
>
METRO-blog #1
Geen opmerkingen:
Een reactie posten