door Jascha Albracht, cellist Metropole Orkest
Leve het bioritme... Ik word keurig rond half zeven wakker, het tijdstip waarop ik altijd opsta. Alleen is dat in Londen dus half zes. Beetje vroeg nog. Ik doezel nog wat door, maar zit rond kwart over zeven wel als eerste Metropoler aan het ontbijt. Het is echter al een drukte van belang. Met verbazing sla ik gade hoe iedereen zich rond dit tijdstip moeiteloos tegoed doet aan royaal opgeschepte borden met bruine bonen in tomatensaus, worstjes, spek en scrambled eggs. Hoe kan het dat al die mensen er nog zo slank uitzien? Het zal de werkstress wel zijn. Naast mij zit een zakenman vlug te eten terwijl hij zijn laptop open op zijn schoot heeft liggen.
Het tempo ligt hier hoog, vergeleken met Nederlandse steden lopen de mensen hier op straat bijzonder snel. Voor mijn lange benen overigens een zegen, want het is ongeveer mijn normale tempo. Tegenover het Strand Palace ligt het exquise Savoy Hotel, met dikke rijen opgestelde typisch Engelse taxi’s en dito butlers. Ik wandel via Fleet Street richting Holborn Circus. Reminiscenties aan
Sweeney Todd. In november speelden we een Stephen Sondheim programma in Vredenburg met Jan Stulen. Met natuurlijk een aantal songs uit deze ietwat macabere musical over de 'blood barber of Fleet street’. Geweldige muziek trouwens!
Ik heb geen idee van de afstanden hier in Londen; op de kaart lijkt het alsof Barbican vlakbij ons hotel ligt. Als ik via Farringdon Station uiteindelijk het Barbican Center binnenwandel, heb ik er echter al ruim 25 minuten op zitten. Het is overduidelijk dat ik een wat al te Victoriaans idee heb gekoesterd van een imposante concertzaal met grote aangeplakte affiches in de trant van “The famous Metropole Orchestra featuring Basemant Jaxx”. De ligging is een stuk minder in het oog springend dan de Royal Festival Hall, waar we gisteren langs zijn gereden. Laten we het Barbican complex maar beschouwen als een soort kruising tussen de Jaarbeurs en een willekeurige universiteitsfaculteit. De mediastratege van het MCO, Marjolein Vencken, had me overigens al gewaarschuwd. Zij heeft hiernaast gestudeerd en gewoond. Affiches zijn ook niet echt meer 2011, waarschijnlijk gaat alles in dit genre tegenwoordig via social media. Ik zie in ieder geval niks.
Ik wandel via het Museum of London terug richting St. Pauls Cathedral. Toevallig heb ik gisteravond op intranet een krantenartikel gelezen over het bijzondere wereldwijde project
Street piano’s, dat nu voor het eerst in Nederland is geïntroduceerd, en wel in mijn geboortestad. Het is een project waarbij in bepaalde steden op verschillende plaatsen piano’s op straat worden neergezet waar je vrijelijk op mag spelen als je zin hebt. Londen schijnt er reeds over te beschikken. Ik had nog nooit van dit project gehoord, maar als pianoliefhebber klinkt het erg leuk! Tot mijn verbazing wandel ik bij het museum plotsklaps tegen zo’n straatpiano aan. Een Bechstein nog wel (voor de pianokenners: dat zijn mooie instrumenten!). Tja: toch effe proberen. Ik verwacht dat ie kraaievals zal klinken, en jawel! Eigenlijk zou ik nu Liszt moeten spelen, want die was dol op valse piano’s. Maar na een paar maten Mendelssohn spring ik toch maar over op de meaple leaf rag van Scott Joplin. Ah.. dat is veel beter!!
Vanmiddag hebben we repetitie. Om 19.30 is dan het concert. Daarna ben ik weer bij u terug met deel twee van vandaag.
>
METRO-blog #3 >
METRO-blog #2 >
METRO-blog #1
Geen opmerkingen:
Een reactie posten