donderdag 13 oktober 2011

METRO-blog #3 - Radio 2 in Carré met Jonathan Jeremiah & Ruben Hein

Op woensdag 12 oktober 2011 begeleidde het Metropole Orkest Jonathan Jeremiah en Ruben Hein in 'Radio 2 in Carré'. Het concert wordt op een nog te bepalen tijdstip uitgezonden op Radio 2.

blogger: Marianne van den Heuvel (2e viool)

RUBEN HEIN: “Jonathan heeft nog meer haar dan ik!”

“Hee Jules, wacht nou even met inzetten man, ik wil genieten van deze gig!” Dat waren de woorden van Ruben Hein tegen de dirigent Jules Buckley na het tweede liedje tegen een goed gevuld Carré.
Woensdagavond 12 oktober speelde het Metropole Orkest een bijzonder programma in Carré. Twee geweldige zangers/artiesten traden op. Voor de pauze was dat zanger/pianist Ruben Hein en erna was het de beurt aan zanger/gitarist Jonathan Jeremiah.
De beide heren hebben gemeen dat ze een heerlijke stem hebben om naar te luisteren, mooie muziek met prachtige teksten maken en een bijzonder leuke verschijning zijn. Om met de woorden van Ruben Hein te spreken: “Jonathan heeft nog meer haar dan ik!”
De naam Ruben Hein zei me in eerste instantie niets toen ik in m’n agenda zag staan dat we met hem een concert zouden geven. Ik had geen idee wie hij was totdat tijdens de repetities de eerste klanken klonken van het liedje waar hij mee begon. “O, ben jij dat!” dacht ik meteen. Het was het liedje Elephants, zijn eerste hit in Nederland...
Ruben is het type jonge hond, spring in het veld, open, aardig, komisch met een vleug Hans Teeuwen. Hij heeft een aparte en zeer mooie manier van stemgebruik. Ik heb hier erg van genoten tijdens het begeleiden. Zijn tekst is goed waarneembaar en toch niet op de voorgrond. Muziek en tekst zijn zeker één. Zijn stem heeft een donker timbre en het is alsof je naar een trombone luistert die de woorden met elke haal die hij maakt met zijn schuif op de tonen lijmt.
Een liedje zoals Traffic Jam over de traffic jam in zijn hoofd klinkt jazzy en geeft je het gevoel van een druk New York met klanken die je verwacht daar te horen. Dit was één van de snellere nummers. Er waren ook genoeg langzame nummers. Modest Man was er één van. Een liedje wat gaat over een man die zijn eigen alledaagse leven bezingt op een manier dat hij er van een afstandje naar staat te kijken. Het wakker worden, zijn vrouw die hij tegen komt, kan hij al iets tegen haar zeggen of is het nog te vroeg. Wat is er over van de relatie en het leven wat hij zich had voorgesteld en dat alles op een 'modest way'. Een prachtig lied. De klanken nemen je mee naar een mistig landschap in het najaar. Je weet dat je naar iets moois aan het kijken ben maar je ziet het niet echt.
Een aantal keer verruilde hij zijn plek van achter de microfoon met de piano en begeleidde hij zichzelf in combinatie met de strijkers van het orkest. Leuk dat hij vermeldde dat Hans Vroomans, vaste pianist van het Metropole Orkest, zijn oud-leraar is. Bij de tweede ruil vermeldde hij dat hij na afloop van Hans wel verwachtte te horen dat hij het beter zus of zo had kunnen doen.
Met het lied: Deaf, dumb and Exposed wat weer een prachtig, wat langzamer nummer is, sloot hij af. Maar voordat hij het nummer inzette gaf hij weer eens blijk van zijn humor. Hij bereidde het publiek vast voor op de komst van Jeremiah. Men kon iemand verwachten die nog mooier zong dan hij met nog meer haar. Ja hij is gewoon geil, echte sex. Voor de dirigent in het Engels, nee niet six, nee, SEXXX. En voordat hij zich zou verliezen in deze bijna conference bracht hij de sfeer terug naar de tere klanken van zijn laatste lied.
Een bijzondere man die zich beweegt op het podium alsof hij er al jaren staat. En dat is iets wat hij zeker zal doen!


JONATHAN JEREMIAH:
"I love you too, but don’t show up at my hotel tonight"


“Wat is dat gedoe met die handdoeken?” “Is dit een boxwedstrijd?” Aldus Jonathan Jeremiah tijdens het concert dat hij met het Metropole Orkest gaf op 12 oktober in Carré.
Jonathan vulde het tweede gedeelte van de avond in een enthousiast Carré. Dirigent Jules Buckley werd een handdoek toegeworpen om zijn gezicht te deppen en Jonathan reageerde hierop met bovenstaande woorden. Beide heren kennen elkaar goed vanuit hun studietijd.
Voor het orkest was dit de derde keer dat we met Jonathan speelden. Dat schept een band en Jonathan is er de man naar om dit ook te laten blijken. Hij is bescheiden en vriendelijk en verpakt dit in Britse humor. Zo vertelde hij na een aantal liedjes dat hij zich ’s middags erg geïntimideerd voelde door de zaal. Geïntimideerd, maar wel vriendelijk ontvangen. Hij vertelde al in de radio-uitzending voor 538, waar we een maand geleden met hem aanwezig waren, dat hij allerlei baantjes had gehad om het geld te verdienen waarmee hij dit album kon maken. Tijdens dit concert voegde hij daar aan toe dat hij ooit bewaker was in het Wembley stadion en of we ons dat konden voorstellen. Hij was de minst angstaanjagende bewaker vertelde hij erbij. Ja dat konden we ons heel goed voorstellen met het uiterlijk wat hij heeft.
Jonathan heeft lange lokken die over zijn hoofd uitgewaaierd zijn. Hij droeg een strakke broek met streepjes shirt, een korte stropdas en een strak gesneden jasje. Hier omheen drapeert hij zijn gitaar.
Jonathan heeft een heerlijke, donkere stem. Aangezien ik zijn stem eerder kende dan zijn verschijning kan ik vertellen dat ik deze verschijning er niet bij verwachtte.
Het concert was een prettige afwisseling van snelle en langzame liedjes. Dankzij het in-ear systeem waarmee het hele orkest speelt kon ik de teksten goed verstaan. Jonathan beschrijft liefdesperikelen en andere situaties zoals we die in deze tijd gewend zijn. Het liedje All the man I’ll ever be droeg hij op aan zijn vriendin. Zij zei hem dat er eigenlijk geen liedje over haar op zijn album staat. Dit zei ze echter niet op een klagerige maar lieve manier, vertelde hij erbij. De titel van het liedje zegt genoeg en is een ode aan haar.
Lost was zijn eerste grote hit in Nederland en dit is aan de reactie van de zaal te merken. Met zijn Britse humor vertelt Jonathan hoe hij e eerste keer door platenmaatschappij Universal naar Nederland is gehaald en hoe hij en zijn gitaar behandeld werden door..... Ryanair. Dat is nu een stuk beter. Hij heeft nu een ticket voor de Ferry gekregen. Op de uitroep van een man in de zaal “We love you!” reageerde Jonathan met “I love you too, but don’t show up at the American Hotel tonight”.
Een heel leuke wending aan het concert gaf het laatste lied dat hij samen deed met Ruben Hein. Ruben had het eerste gedeelte van de avond voor zijn rekening genomen en nam plaats achter de piano. Up on the roof was de titel van het lied. Een mooi en langzaam nummer. Waar zal ik eigenlijk gaan staan vroeg Jonathan aan Ruben. Als ik hier bij de piano ga hangen lijkt het net alsof we verliefd zijn, zei hij met zijn Britse humor. Nee, ga maar helemaal aan de andere kant van het podium staan grapte Ruben met de wat hardere Nederlandse humor er overheen. En aan de andere kant, wat is er mis met dat we verliefd zouden zijn, voegde hij er nog aan toe.
Mooi en leuk om te horen hoe de stemmen van beide heren mengden en het lied kleurden met zijn mooie klanken.
Ik verwacht een lange samenwerking tussen het Metropole Orkest en Jonathan Jeremiah en verheug me nu al op een volgende keer.

> meer concerten van het Metropole Orkest

zondag 9 oktober 2011

METRO-blog #2-5: "Een zeer vriendelijke man en goede artiest, Alain Clark"

De Week van het Metropole is een jaarlijks terugkerend evenement waarbij op een aantal achtereenvolgende dagen (inter-)nationale topartiesten samen met het Metropole Orkest een unieke samenwerking aangaan en een orkestrale uitvoering verzorgen van hun beste repertoire. In de eerste twee edities vonden uitverkochte optredens plaats van onder meer Trijntje Oosterhuis, Ed Kowalczyk (USA) en Tori Amos (USA). Dit jaar treden Paul de Leeuw (6 oktober) en Alain Clark (8 oktober) op met het Metropole Orkest in de Heineken Music Hall in Amsterdam.

blogger: Marianne van den Heuvel (2e viool)

RUSTIG EN INTENS TEGELIJKERTIJD

"Alsof je een tekening hebt gemaakt die door een goede schilder wordt ingevuld en daardoor in een museum komt te hangen."
Dat waren de openingswoorden van Alain Clark na zijn eerste nummer in het kader van Week van het Metropole Orkest in de HMH Amsterdam. Wat hij het orkest al tijdens de repetities vertelde, stak hij in een nog mooier jasje naar zijn publiek.
Veel artiesten die gewend zijn met hun band te werken zijn zwaar onder de indruk van het orkest. Zwaar onder de indruk van hoe hun muziek ook kan klinken. Dat is de kracht van een orkest als het Metropole Orkest, mede door gebruik te kunnen maken van goede arrangeurs.

Alain droeg een moderne afzakbroek met een naar het leek een strak gesneden jasje met duidelijk aanwezige schoudervullingen. Dit jasje bleek echter een trui te zijn. Hierboven droeg hij zijn herkenbare muts.
Heel relaxt stond hij erbij en dat was ook de gehele sfeer van het concert. In de studio tijdens de repetities vroeg ik mij af hoe hij het zou doen op het podium, nou zou dus! Hij stond daar gewoon zichzelf te zijn. Hier en daar een praatje, wat uitleg over een liedje en wat uitleg over de formatie van zijn huidige band.
De zaal was prettig gevuld met veel jonge mensen, veel meisjes ook. Halverwege het concert zei hij nog eens dat hij zich heel rustig voelde, maar tegelijk heel krachtig door zo’n geweldig orkest achter zich te hebben.
Ik vond het een bijzondere sfeer. Rustig en intens tegelijkertijd zonder opzwepend te zijn. Veel rustige liedjes met mooie teksten en hier en daar een sneller nummer ertussen.
Prachtige solo’s ook door Paul van der Feen, Leo Jansen en Mark Scholten uit de sax-sectie, Peter Tiehuis op gitaar, Bart van Lier op trombone, Ruud Breuls op trompet en Hans Vroomans op de toetsen. Echte geweldenaren deze collegae van me.
Toppunt van de avond was het nummer Father en friend dat Alain zong met zijn vader. De zaal ging uit zijn dak en de emotie kwam los. Een zeer vriendelijke man en goede artiest, Alain Clark.

> METRO-blog #2-4 - "Dit programma kan het hele jaar worden uitgezonden"
> METRO-blog #2-3: "Wij hebben gehoord dat de fans een verrassing te wachten staat..."
> METRO-blog #2-2 - "Tante, moet u spelen met Alain Clark?"
> METRO-blog #2-1 - Repeteren met Paul de Leeuw

vrijdag 7 oktober 2011

METRO-blog #2-4 - "Dit programma kan het hele jaar worden uitgezonden"

De Week van het Metropole is een jaarlijks terugkerend evenement waarbij op een aantal achtereenvolgende dagen (inter-)nationale topartiesten samen met het Metropole Orkest een unieke samenwerking aangaan en een orkestrale uitvoering verzorgen van hun beste repertoire. In de eerste twee edities vonden uitverkochte optredens plaats van onder meer Trijntje Oosterhuis, Ed Kowalczyk (USA) en Tori Amos (USA). Dit jaar treden Paul de Leeuw (6 oktober) en Alain Clark (8 oktober) op met het Metropole Orkest in de Heineken Music Hall in Amsterdam.

blogger: Marianne van den Heuvel (2e viool)

'KERST- EN VERJAARDAGSCONCERT' MET PAUL DE LEEUW

Gezellig vol was het en wat meteen voor de stemming zorgde waren de kerstmutsen en verjaardagskroontjes. Wij waren al ingelicht en om onze medewerking gevraagd wat betreft de hoofddeksels maar het publiek kreeg ze uitgereikt bij binnenkomst.
Een enkeling vroeg bij de koop van een cd bij de stand van de Vrienden van het Metropole Orkest waar de kerstmutsen voor waren maar het merendeel wist niet hoe snel ze het ding op hun hoofd moest zetten. Ze gingen per slot naar Paul de Leeuw.
Paul zelf droeg een prachtig zwart pak met lichtblauw hemd. Al snel waren de druppels zichtbaar op zijn hoofd. Toch trok hij zijn jasje niet uit omdat hij er dan zou uitzien als een tweedehands autoverkoper, naar hij zelf zei.

De rode draad was dus kerst- of verjaardagsfeest. Paul wordt binnenkort 50. De VARA heeft het geheel opgenomen en men weet nog niet wanneer het uitgezonden kan worden, dus dan maar zo. Zo kon een liedje opgedragen worden aan zijn alleen-thuis-zijnde, kalkoenetende kinderen (want pa moet werken met Kerst) en eindigen in een Lang zal ze leven.
Veel mooie liedjes passeerden de revu, afgewisseld met de leuke liedjes. Zo werd Malle Babbe gemixt met De Troubadour en werd Lenny Kuhr in de rol van Malle Babbe geduwd wat leuke situaties opleverde. Al was het maar om de hoeveelheid tekst weg te krijgen op de te weinig beschikbare noten.
Ook Bob de Rooy kwam nog even langs. Deze versie van Bob had een geperoxidesidereerde verWilderste pruik op en was het volkomen eens met de bezuinigingen. Veel te groot toch zo’n orkest? Een buschauffeur doet het toch ook in zijn eentje? De tuba werd weggewuifd als het toilet van Beatrix. M’n vriendin en collega Lucja kreeg de volle laag als 'bekende' van Bob. Ja, ze kenden elkaar nog van met haar triangel in zijn Bermudadriehoek. Het vrouwtje achter die grote eiersnijder kon ook maar beter vertrekken want dat maakte de reizen van het orkest alleen maar extra duur. Hij zong nog een leuk liedje over Tineke en haar legging tot onder de oren. Hier en daar nog wat orkestklanken bij Droomland en Bob ging weer af.

Eindigen deed hij met Going to a town van Rufus Wainwright wat de Nederlandse titel Ik ga maar naar een stad meekreeg. Een moeilijk liedje vond Paul en daarom reden om er mee af te sluiten.
Afsluiten doet Paul natuurlijk op zijn eigen manier en in de sfeer van zijn rode draad. Dus nog wat kerstliedjes met het publiek waar het Paard in de gang ook nog in voorkwam. Kortom, dit programma kan het hele jaar door worden uitgezonden!

> METRO-blog #2-3: "Wij hebben gehoord dat de fans een verrassing te wachten staat..."
> METRO-blog #2-2 - "Tante, moet u spelen met Alain Clark?"
> METRO-blog #2-1 - Repeteren met Paul de Leeuw

donderdag 6 oktober 2011

METRO-blog #2-3: "Wij hebben gehoord dat de fans een verrassing te wachten staat..."

De Week van het Metropole is een jaarlijks terugkerend evenement waarbij op een aantal achtereenvolgende dagen (inter-)nationale topartiesten samen met het Metropole Orkest een unieke samenwerking aangaan en een orkestrale uitvoering verzorgen van hun beste repertoire. In de eerste twee edities vonden uitverkochte optredens plaats van onder meer Trijntje Oosterhuis, Ed Kowalczyk (USA) en Tori Amos (USA). Dit jaar treden Paul de Leeuw (6 oktober) en Alain Clark (8 oktober) op met het Metropole Orkest in de Heineken Music Hall in Amsterdam.

blogger: Mieke Honingh (altviool)



De 'Week van het Metropole' wordt voor het derde jaar op rij gehouden. Opnieuw is de locatie de Heineken Music Hall (HMH) in Amsterdam. Het is elke keer weer een feestje. Dit jaar bestaat 'De Week' uit twee concerten. Vandaag (6 oktober) treden we op met Paul de Leeuw en zaterdag 8 oktober met Alain Clark.
 
Vorige week hebben we drie dagen met Paul gerepeteerd. Dat gebeurde, zoals altijd, in een uitstekende sfeer. Paul is een grote fan van ons orkest en je merkt elke keer weer dat hij het heerlijk vindt om te zingen, en zeker met ons! Het concert van vanavond wordt dus echt een feestje à la Paul de Leeuw. Wij hebben gehoord dat de fans een verrassing te wachten staat. Bob de Rooij - je weet wel, van Annie - schijnt langs te komen op de brommer....
 
Gisteren was onze derde dag met Alain Clark. Alain meldde dat hij het wat rustigaan zou doen met zijn stem. Hij was een beetje verkouden en wilde zijn stem sparen. Hij heeft gelukkig nog tot zaterdag en dus zal het vast wel goed komen. Alain heeft een mooie stem en een prettige uitstraling.
 
Vince Mendoza [chef-dirigent van het Metropole Orkest, red.] staat weer eens voor het orkest. Hij was het laatst bij ons met het North Sea Jazz Festival in juli. Hij houdt zich bezig met de arrangementen, die dit keer geen van allen van zijn hand zijn. Alain vertelde hem maandag dat hij ook een paar jaar in LA heeft gewoond. Dat schiep meteen een band.
 
Er zijn nog wat kaarten voor beide concerten maar niet veel meer hebben we begrepen, dus: Haast je om erbij te zijn! 

> METRO-blog #2-2 - "Tante, moet u spelen met Alain Clark?"
> METRO-blog #2-1 - Repeteren met Paul de Leeuw

METRO-blog #2-2 - "Tante, moet u spelen met Alain Clark?"

De Week van het Metropole is een jaarlijks terugkerend evenement waarbij op een aantal achtereenvolgende dagen (inter-)nationale topartiesten samen met het Metropole Orkest een unieke samenwerking aangaan en een orkestrale uitvoering verzorgen van hun beste repertoire. In de eerste twee edities vonden uitverkochte optredens plaats van onder meer Trijntje Oosterhuis, Ed Kowalczyk (USA) en Tori Amos (USA). Dit jaar treden Paul de Leeuw (6 oktober) en Alain Clark (8 oktober) op met het Metropole Orkest in de Heineken Music Hall in Amsterdam.

blogger: Marianne van den Heuvel (2e viool)

Een zeer afwisselende week is De Week van het Metropole voor het orkest. Het had nog afwisselender kunnen zijn als het concert met Rumer niet was uitgevallen.
De muziek van Alain Clark vraagt de hand van onze chef-dirigent Vince Mendoza. Een groot pak muziek staat op de lessenaar en op maandag 3 oktober zijn we er aan begonnen. De arrangementen laten hier en daar de wenkbrauwen omhoog gaan en er gaat behoorlijk wat tijd inzitten om er een goed lopend en smakelijk geheel van te maken.

Alain schuift dinsdag bij ons aan met twee achtergrondzangers. Een heel andere binnenkomst dan Paul de Leeuw. Eén en al vriendelijkheid op een bescheiden manier. Alain neemt achter de dirigent plaats op een kruk met een microfoon voor zijn neus. Na het spelen van het eerste nummer onderbreekt hij Vince en zegt dat hij het bijna jammer vindt om te moeten meezingen. Hij is bijzonder onder de indruk van hoe zijn muziek klinkt. Hij krijgt er kippenvel van... Tevens zegt hij die dag niet al te veel te zullen meezingen vanwege de drukke tijd die hij achter de rug heeft. Zijn stem heeft wat rust nodig maar voor zaterdag verwacht hij dat alles weer op zijn plek zit. Ondanks deze inachtneming van zijn kant heeft hij alles meegezongen.

Alain spreekt je aan als je langs loopt, schudt hier en daar wat handjes en stelt belangstelling in de musici. Hij staat niet op de voorgrond en blijft zich bescheiden opstellen. Hij zit achterover geleund op zijn kruk, heeft de microfoon in zijn handen, praat wat met de achtergrondzangers naast hem. Tegelijkertijd is hij alert. Je merkt aan alles dat hij precies hoort wat er gebeurt en in creatieve zin meegaat met de veranderingen die worden voorgesteld. Een zeer aa dige en muzikale man. Ik ben benieuwd wat een volle zaal op zaterdag met hem en ons doet.

Zelf werd ik verrast door een nichtje met de vraag: ”Tante, moet u spelen met Alain Clark want ik kom naar dat concert?” Wel leuk om “ja” te kunnen antwoorden op de vraag, maar van het “tante” en “u” heb ik wel even moeten slikken.

Maar vandaag eerst......Paul de Leeuw in de Heineken Music Hall!

> METRO-blog #2-1 - Repeteren met Paul de Leeuw

dinsdag 4 oktober 2011

METRO-blog #2-1 - Repeteren met Paul de Leeuw

De Week van het Metropole is een jaarlijks terugkerend evenement waarbij op een aantal achtereenvolgende dagen (inter-)nationale topartiesten samen met het Metropole Orkest een unieke samenwerking aangaan en een orkestrale uitvoering verzorgen van hun beste repertoire. In de eerste twee edities vonden uitverkochte optredens plaats van onder meer Trijntje Oosterhuis, Ed Kowalczyk (USA) en Tori Amos (USA). Dit jaar treden Paul de Leeuw (6 oktober) en Alain Clark (8 oktober) op met het Metropole Orkest in de Heineken Music Hall in Amsterdam.

blogger: Marianne van den Heuvel (2e viool)

"Een kleinkunstartiest mag de boel graag naar zijn hand zetten"

Er zit echt een groot verschil tussen het repeteren met een zanger of een kleinkunstartiest. Een solist is over het algemeen rustig bezig met wat hij moet doen. Een kleinkunstartiest mag de boel graag naar zijn hand zetten. De studio is dan direct vol, figuurlijk.
We kennen Paul natuurlijk goed van de televisie en ik vind het altijd een verrassing hoe artiesten zich gedragen in aanwezigheid van het orkest en op onze thuisbasis.
Paul komt erg goed geluimd binnen, is echt met zijn product bezig, praat lekker duidelijk en is goedlachs. Hij roept met het grootste gemak naar mensen in het orkest. Het maakt hierbij niet uit of ze vooraan, in het midden of helemaal achterin zitten. Gewoon wat extra volume erop. Hij kent ze ook van naam, wat wel handig is natuurlijk.
Als het orkest niet meteen begrijpt wat hij bedoelt, stapt hij de orkestbok op naast de dirigent en maakt hij duidelijk wat hij wilt. Hij duwt de dirigent nog net niet aan de kant om de boel helemaal over te nemen. Maurice Luttikhuis, de dirigent van deze productie, gaat hier relaxt mee om. Paul stapt weer terug naar zijn positie achter de microfoon en de repetitie gaat weer verder.

Tweeduizend kerstmutsjes
Vandaag kwam hij binnen met een oudere dame en heer en begon bij binnenkomst al te roepen dat het zijn moeder met haar jongere toyboy was die heel graag bij de repetitie wilde zijn. Iets later vroeg een orkestlid of het nou echt zijn moeder was waar hij op reageerde dat dit natuurlijk zijn moeder was! Hij zou toch geen vrouw als toneelmoeder meenemen. Hilariteit.
Even later krijgt hij een idee om de bezuinigingen op de hak te nemen en vraagt of we hier aan mee willen werken. Ook heeft hij alvast tweeduizend kerstmutsjes besteld en vraagt of we die willen opdoen tijdens het concert. Je ziet de creativiteit bij hem op hoge toeren draaien. Hij heeft er plezier in en dat straalt weer af op ons speelplezier.
Ja er heerst een leuke sfeer tijdens dit soort repetities.
Ik verheug me op het concert!