METRO-blog #3 - Radio 2 in Carré met Jonathan Jeremiah & Ruben Hein

Op woensdag 12 oktober 2011 begeleidde het Metropole Orkest Jonathan Jeremiah en Ruben Hein in 'Radio 2 in Carré'. Het concert wordt op een nog te bepalen tijdstip uitgezonden op Radio 2.

blogger: Marianne van den Heuvel (2e viool)

RUBEN HEIN: “Jonathan heeft nog meer haar dan ik!”

“Hee Jules, wacht nou even met inzetten man, ik wil genieten van deze gig!” Dat waren de woorden van Ruben Hein tegen de dirigent Jules Buckley na het tweede liedje tegen een goed gevuld Carré.
Woensdagavond 12 oktober speelde het Metropole Orkest een bijzonder programma in Carré. Twee geweldige zangers/artiesten traden op. Voor de pauze was dat zanger/pianist Ruben Hein en erna was het de beurt aan zanger/gitarist Jonathan Jeremiah.
De beide heren hebben gemeen dat ze een heerlijke stem hebben om naar te luisteren, mooie muziek met prachtige teksten maken en een bijzonder leuke verschijning zijn. Om met de woorden van Ruben Hein te spreken: “Jonathan heeft nog meer haar dan ik!”
De naam Ruben Hein zei me in eerste instantie niets toen ik in m’n agenda zag staan dat we met hem een concert zouden geven. Ik had geen idee wie hij was totdat tijdens de repetities de eerste klanken klonken van het liedje waar hij mee begon. “O, ben jij dat!” dacht ik meteen. Het was het liedje Elephants, zijn eerste hit in Nederland...
Ruben is het type jonge hond, spring in het veld, open, aardig, komisch met een vleug Hans Teeuwen. Hij heeft een aparte en zeer mooie manier van stemgebruik. Ik heb hier erg van genoten tijdens het begeleiden. Zijn tekst is goed waarneembaar en toch niet op de voorgrond. Muziek en tekst zijn zeker één. Zijn stem heeft een donker timbre en het is alsof je naar een trombone luistert die de woorden met elke haal die hij maakt met zijn schuif op de tonen lijmt.
Een liedje zoals Traffic Jam over de traffic jam in zijn hoofd klinkt jazzy en geeft je het gevoel van een druk New York met klanken die je verwacht daar te horen. Dit was één van de snellere nummers. Er waren ook genoeg langzame nummers. Modest Man was er één van. Een liedje wat gaat over een man die zijn eigen alledaagse leven bezingt op een manier dat hij er van een afstandje naar staat te kijken. Het wakker worden, zijn vrouw die hij tegen komt, kan hij al iets tegen haar zeggen of is het nog te vroeg. Wat is er over van de relatie en het leven wat hij zich had voorgesteld en dat alles op een 'modest way'. Een prachtig lied. De klanken nemen je mee naar een mistig landschap in het najaar. Je weet dat je naar iets moois aan het kijken ben maar je ziet het niet echt.
Een aantal keer verruilde hij zijn plek van achter de microfoon met de piano en begeleidde hij zichzelf in combinatie met de strijkers van het orkest. Leuk dat hij vermeldde dat Hans Vroomans, vaste pianist van het Metropole Orkest, zijn oud-leraar is. Bij de tweede ruil vermeldde hij dat hij na afloop van Hans wel verwachtte te horen dat hij het beter zus of zo had kunnen doen.
Met het lied: Deaf, dumb and Exposed wat weer een prachtig, wat langzamer nummer is, sloot hij af. Maar voordat hij het nummer inzette gaf hij weer eens blijk van zijn humor. Hij bereidde het publiek vast voor op de komst van Jeremiah. Men kon iemand verwachten die nog mooier zong dan hij met nog meer haar. Ja hij is gewoon geil, echte sex. Voor de dirigent in het Engels, nee niet six, nee, SEXXX. En voordat hij zich zou verliezen in deze bijna conference bracht hij de sfeer terug naar de tere klanken van zijn laatste lied.
Een bijzondere man die zich beweegt op het podium alsof hij er al jaren staat. En dat is iets wat hij zeker zal doen!

JONATHAN JEREMIAH:
"I love you too, but don’t show up at my hotel tonight"

“Wat is dat gedoe met die handdoeken?” “Is dit een boxwedstrijd?” Aldus Jonathan Jeremiah tijdens het concert dat hij met het Metropole Orkest gaf op 12 oktober in Carré.
Jonathan vulde het tweede gedeelte van de avond in een enthousiast Carré. Dirigent Jules Buckley werd een handdoek toegeworpen om zijn gezicht te deppen en Jonathan reageerde hierop met bovenstaande woorden. Beide heren kennen elkaar goed vanuit hun studietijd.
Voor het orkest was dit de derde keer dat we met Jonathan speelden. Dat schept een band en Jonathan is er de man naar om dit ook te laten blijken. Hij is bescheiden en vriendelijk en verpakt dit in Britse humor. Zo vertelde hij na een aantal liedjes dat hij zich ’s middags erg geïntimideerd voelde door de zaal. Geïntimideerd, maar wel vriendelijk ontvangen. Hij vertelde al in de radio-uitzending voor 538, waar we een maand geleden met hem aanwezig waren, dat hij allerlei baantjes had gehad om het geld te verdienen waarmee hij dit album kon maken. Tijdens dit concert voegde hij daar aan toe dat hij ooit bewaker was in het Wembley stadion en of we ons dat konden voorstellen. Hij was de minst angstaanjagende bewaker vertelde hij erbij. Ja dat konden we ons heel goed voorstellen met het uiterlijk wat hij heeft.
Jonathan heeft lange lokken die over zijn hoofd uitgewaaierd zijn. Hij droeg een strakke broek met streepjes shirt, een korte stropdas en een strak gesneden jasje. Hier omheen drapeert hij zijn gitaar.
Jonathan heeft een heerlijke, donkere stem. Aangezien ik zijn stem eerder kende dan zijn verschijning kan ik vertellen dat ik deze verschijning er niet bij verwachtte.
Het concert was een prettige afwisseling van snelle en langzame liedjes. Dankzij het in-ear systeem waarmee het hele orkest speelt kon ik de teksten goed verstaan. Jonathan beschrijft liefdesperikelen en andere situaties zoals we die in deze tijd gewend zijn. Het liedje All the man I’ll ever be droeg hij op aan zijn vriendin. Zij zei hem dat er eigenlijk geen liedje over haar op zijn album staat. Dit zei ze echter niet op een klagerige maar lieve manier, vertelde hij erbij. De titel van het liedje zegt genoeg en is een ode aan haar.
Lost was zijn eerste grote hit in Nederland en dit is aan de reactie van de zaal te merken. Met zijn Britse humor vertelt Jonathan hoe hij e eerste keer door platenmaatschappij Universal naar Nederland is gehaald en hoe hij en zijn gitaar behandeld werden door..... Ryanair. Dat is nu een stuk beter. Hij heeft nu een ticket voor de Ferry gekregen. Op de uitroep van een man in de zaal “We love you!” reageerde Jonathan met “I love you too, but don’t show up at the American Hotel tonight”.

Een heel leuke wending aan het concert gaf het laatste lied dat hij samen deed met Ruben Hein. Ruben had het eerste gedeelte van de avond voor zijn rekening genomen en nam plaats achter de piano. Up on the roof was de titel van het lied. Een mooi en langzaam nummer. Waar zal ik eigenlijk gaan staan vroeg Jonathan aan Ruben. Als ik hier bij de piano ga hangen lijkt het net alsof we verliefd zijn, zei hij met zijn Britse humor. Nee, ga maar helemaal aan de andere kant van het podium staan grapte Ruben met de wat hardere Nederlandse humor er overheen. En aan de andere kant, wat is er mis met dat we verliefd zouden zijn, voegde hij er nog aan toe.
Mooi en leuk om te horen hoe de stemmen van beide heren mengden en het lied kleurden met zijn mooie klanken.
Ik verwacht een lange samenwerking tussen het Metropole Orkest en Jonathan Jeremiah en verheug me nu al op een volgende keer.

> meer concerten van het Metropole Orkest