Metropole Orkest op tournee met Tori Amos - dag 2

"In de pauze vraag ik aan Tori of ze dit instrument al lang heeft"

door cellist Jascha Albracht

Het moet er ruig aan toe zijn gegaan gisteren bij DWDD, te oordelen aan de bijzonder verkreukelde partij op de aanvoerderslessenaar van het stuk dat daar gisteren gespeeld is (Zie foto. Met dank aan Annie, die vandaag een fototoestel meeheeft, handig!)

De aanvoerder van de contrabassen en onvolprezen OC-voorzitter Erik Winkelmann vertelt voor aanvang van de repetitie dat de wetten van de tv-regie super-streng zijn waardoor er ondanks intensieve actie van onze kant er gisteren met geen woord over de precaire situatie van het Metropole is gerept. Zelfs het apart ontworpen T-shirt met de tekst: “Laat het Metropole Orkest spelen’ heeft (in dit geval) niet mogen baten. Helaas heeft vervolgens ook de flitsende cameraregie van DWDD er niet toe bijgedragen dat de tekst goed in beeld was... Balen!!

Het valt me vandaag pas op dat er een andere vleugel in de studio staat. Het zijn vooral de kleine haakjes waarmee de klep vastzit die opvallen: ze zien eruit alsof ze heel vaak losgehaald zijn. Speelde Tori Amos niet op een Bösendorfer? Inderdaad, bij nadere beschouwing zie ik de karakteristieke ronding die alle concertvleugels van de Weense pianofabrikant kenmerkt. In de pauze vraag ik aan Tori of ze dit instrument al lang heeft. Ze vertelt dat ze deze vleugel al bespeelt sinds halverwege de jaren ’90 en dat er erg goed voor ‘m gezorgd wordt. Tori is een vloeiende prater, niet verwonderlijk voor iemand die zo goed zingt en piano speelt. Soms kan ik haar vlotte Amerikaanse tongval niet 100% volgen, maar ik begrijp dat haar vleugel nu niet meer standaard bij elk concert wordt ingevlogen; de oude baas krijgt ook wat rust.

Opvallend detail dat ongetwijfeld een bepaalde nuttige functie heeft: Tijdens de repetities zie ik Tori voortdurend kauwen op iets, waarschijnlijk kauwgum. Bas de Rode, de cellist die onze gelederen deze tournee versterkt, vraagt zich verbaasd af hoe ze het in hemelsnaam voor elkaar krijgt om daarbij ook nog te zingen. Het ziet er in ieder geval erg getraind uit. Dat zal ze vast vaker doen. Mijn andere collega-cellist Maarten wil in de pauze graag even mijn elektrische cello uitproberen, die ik daarvoor speciaal heb meegenomen naar de studio. Het hele repertoire komt langs, Lalo, Haydn, Dvorak, Bach. Maarten heeft het zoals altijd uitermate goed in de vingers. Het maakt niet uit op wat voor cello hij speelt. Ik vraag aan hem wat hij van de cello vindt: “Beter dan die van Bastiaan” (onze aanvoerder) luidt het antwoord. Dat zegt me nog niet veel eigenlijk. Hein Bouwman, onze immer opgeruimde orkestassistent roept echter enthousiast: “Laten we er meteen zes bestellen voor in het orkest!” Lijkt mij een prima idee..

Gehoorde quote vandaag tijdens de repetities: “Deze muziek lijkt erg op die van Mathilde Santing.” Ik vraag me af of dat dan niet andersom is. Kip-ei verhaal? In de pauze zie ik Henk & Henk ( Schepers en Heijink, respectievelijk onze manager en producer) een praatje maken staande voor Tori’s Bösendorfer. Ik kom te weten dat deze tour een een spin-off is van het concert tijdens de (eerder genoemde) Week van het Metropole in 2010. Net als de cd Gold Dust die tegelijk met deze tour uitkomt. Toch gaaf om te realiseren dat we nu met zo'n wereldberoemde artiest mogen touren en dat we wereldwijd worden gepromoot via een prachtige en unieke opname.

> Dag 1: "Ik hoor wat gezucht en gesteun in de cellogroep"