Metropole Orkest op tournee met Tori Amos - Berlijn

door cellist Jascha Albracht

Na een adempauze van tien dagen verzamelt het orkest zich op 15 oktober om het laatste concert van de Tori-Tour te realiseren. Plaatst van handeling: Berlijn. De reis geschiedt dit keer per trein vanaf Amersfoort. Voor mij persoonlijk een leuk idee: op de fiets naar het station in mijn woonplaats en dan de rechtstreekse trein naar Berlijn nemen. Mijn cello wordt (heel luxe) vervoerd met het orkesttransport. Gelukkig is het ditmaal niet (zoals in Brussel en Londen) meteen vanuit de reizigersstoel de concertzaal in. We hebben een etmaal om de stad te zien. Een geweldige meevaller!

De volgende dag neem ik voor aanvang van de soundcheck op de Potsdammer Platz in een van de gloednieuwe gebouwen de snelste lift van Europa naar een 'Panorama Punkt'. Het gebouw doet mij enigszins denken aan het beroemde Flat Iron building in New York, met de enorme punthoek aan de voorkant. Vanaf het panorama dak heb je een aardig uitzicht over de stad. Een mooie gelegenheid om alvast een blik te werpen op de Philharmonie, de zaal waar we zullen optreden (zie foto). De Philharmonie is een interessant doch merkwaardig bouwsel. Het stamt uit 1963 en was voor die tijd enorm revolutionair. Het logo van de Berliner geeft een hint hoe het is geconstrueerd: alles heeft te maken met dodecaëders, vijfhoeken (zie foto). Het resulteert in een ietwat chaotisch aandoend gebouw met heel veel hoeken en vlakken. In de zaal resulteert dat in publiek dat gesitueerd is helemaal rondom het podium, àla het oude Vredenburg. Het meest vreemde is echter wel dat het geen zaal is die je verwacht bij een legendarische orkest als de Berliner Philharmoniker. Ik merk dat ik bevooroordeeld ben vanwege het Concertgebouw(orkest). Emile Visser (onze aanvoerder cello, die er gelukkig nu wel bij is) verwoord het eigenlijk nog het mooiste als hij in de kleedkamer zich afvraagt: "Welk orkest speelt er eigenlijk doorgaans in deze zaal?" Nou, de prestigieuze Berliner dus! Dat had hij in het geheel niet gedacht...

De aanblik van de Philharmonie met op de achtergrond de herfstkleurende bos vanaf 100 meter hoogte is echter wel een schitterend gezicht. Later op de dag als het al donker is wandel ik opnieuw naar de Potsdammer Platz om nu te genieten van het Licht-festival, dat deze weken in Berlijn plaatsvindt. Nu is het panoramagebouw zelf het middelpunt van de visuele aandacht. Op het gebouw worden via enorme lichtbundels kunstzinnige creaties geprojecteerd. Even verderop ontwaar ik ook via lichtprojectie een reusachtige aankondiging van de nieuwste James Bond film Skyfall; niet toevallig ook het volgende project van het Metropole (concert bij de prémiere in Tuschinski eind oktober). Er is veel over te doen, want het is een concert in kleine bezetting. Met name de tutti strijkers zijn 'not amused' omdat ze worden vervangen door een synthesizer. Velen zien hierin een voorbode van het door menig musicus gevreesde orkest nieuwe stijl van ZZP-ers in flexibele (lees: kleinere) bezetting' Voorlopig is het echter nog genieten, want dit project geschiedt juist met extra veel strijkers, ten behoeve van de vol klinkende arrangementen van John Philip Shenale.

Over James Bond gesproken: later op de avond zie ik tijdens het concert een Russische toehoorder die op rij 1 zit en bij de opkomst van Tori in aanbidding een spandoek ontrolt met de tekst 'From Russia with love'. Om het meteen daarna theatraal te laten vallen en keihard te applaudisseren.

Ik wandel na afloop van de soundcheck nog even de zaal in en zie Erik Winkelmann vol trots met zijn contrabas poseren voor een foto. Het is toch de zaal van de Berliner Philharmoniker! Bij aanvang van het concert vraag ik hem; "Je debuut in de Philharmonie?" Het is zijn collega Arend Liefkes die antwoord geeft: "Debuut? Afscheid zal je bedoelen!", daarmee nogal cynisch refererend aan de dreigende ondergang van het Metropole Orkest. Later neemt Tori Amos het woord 'bittersweet' in de mond, als ze aan het publiek uitlegt dat dit het laatste concert van de tour is. Waarschijnlijk realiseert ze zich op dat moment niet dat deze term voor veel orkestleden een veel diepere lading heeft. We zijn ons allemaal pijnlijk bewust dat dit het laatste echte Metropole-seizoen is. In augustus worden we ontslagen. Het huidige systeem vervalt en de toekomst is ongewis. 'Bittersweet' is in deze context gevoelsmatig dus bepaald geen oppervlakkig beleefd gevoel. Ik ervaar het seizoen in ieder geval ongelofelijk intensief, als ware het een soort vooruitgesnelde weemoed.

Ook in Berlijn is Tori onverminderd populair, als je mag afgaan op de zeer goed gevulde en redelijk uitzinnige zaal. Tori is in zeer goeden doen. Ze heeft in Duitsland net een vrij prestigieuze prijs in ontvangst genomen, (de ECHO award) en ook het concert in Warschau is enorm goed verlopen. In de wandelgangen hoor ik rondzoemen dat het Pools Radio Orkest geweldig gespeeld heeft. Bij bestudering van de setlist in de map met partijen zie ik echter dat de twee moeilijkste stukken met ferme hand zijn doorgestreept. Dat was ondanks de inzet van zeer kundige klassieke Poolse strijkers toch wel teveel van het goede. Ook het percussie aandeel - in ons orkest meer dan uitmuntend en charismatisch uitgevoerd door Eddy Koopman en Frank Wardenier - was in Polen nogal problematisch. Jules mompelt gekscherend iets over een dame met blonde pruik en bril met jampotglazen die hij op vriendelijke wijze maande om maar liever niet iets met de shaker te gaan doen. Nou ja, juist op ritmisch gebied heb je als Metropole Orkest natuurlijk ook een reputatie hoog te houden nietwaar? Ik ben blij voor onze collega's dat het in Warschau zo goed gegaan is!

Hier in Berlijn is het overigens heerlijk spelen in de grote zaal. Het geluid is geweldig. Dit is niet in de laatste plaats te danken aan de geluidsapparatuur van Tori's crew, die het duurste van het duurst schijnt te zijn en werkelijk alles mogelijk maakt. Of het door het door mij zojuist bewonderde lichtprojectiefestival komt of toeval is weet ik niet, maar de zaal onthult nog een mooi onbedoeld monodramatisch schouwspel rechtsboven achterin op het plafond. Via een wonderlijke lichtreflectie is dirigent Jules te zien als een soort eendimensionale schaduwspeler die een mimespel opvoert door middel van zijn dirigeerbewegingen. Op de sporadische momenten dat ik mijn partijen uitwendig kan spelen staar ik dan ook stiekem de zaal in; zonder daarbij dus de dirigent uit het oog te verliezen!

Ook in deze zaal worden we als ensemble luid bejubeld na afloop. Dat is en blijft een magisch moment waarop ik me altijd bewust realiseer hoe trots ik ben op ons orkest. Leuk moment is bij deze optredens ook altijd de vraag van diverse naar voren gesnelde toehoorders om een setlijst van het optreden. Voor ons een kleine moeite om aan te voldoen en ik deel er drie uit aan dolgelukkige fans. Feest na afloop: Het MCO trakteert in de hotellobby. Sommige orkestleden rollen vrij snel hun bed in maar de meeste mensen maken dankbaar gebruik van dit gebaar. De enige die niet echt blij is: het barmeisje. Arm kind, ze wordt overspoeld met bestellingen. Symbolisch genoeg steekt de financiële man van het MCO, Jaap Vos, de helpende hand toe door geroutineerd de biertap te bedienen. En zo eindigt de voorlopig laatste internationale tournee met mooie ervaringen en herinneringen. Over twee dagen wacht een (wederom) belangrijke orkestvergadering over de ongewisse toekomst van het orkest.

> Dag 1: "Ik hoor wat gezucht en gesteun in de cellogroep"
> Dag 2: "In de pauze vraag ik aan Tori of ze dit instrument al lang heeft"
> Dag 3: "Tori doet verschrikt haar oren dicht. Veel te hoog!"
> Dag 5: "Daar komt op een onverwachte manier haar enorme talent bovendrijven"
> Dag 6: "Touren met Tori is echt een geweldige belevenis"
> Dag 7: "Laten we met z'n allen gaan luisteren in Warschau"
> Dag 8: "We zetten de sokken erin en racen naar Dover"

Metropole Orkest op tournee met Tori Amos - dag 8

"We zetten de sokken erin en racen naar Dover"

door cellist Jascha Albracht

Als ik 's morgens de gordijnen opendoe in mijn hotelkamer ben ik opgetogen: een wolkeloze zonnige Londense skyline. Bij het ontbijt tref ik manager Henk Schepers. Hij vertelt dat hij slechts 2 uur geslapen heeft. Ik informeer of het nog gezellig is geweest in de bar. Ik heb niet superveel gemist, schijnt. “Tegen de tijd dat Jules Buckley een fles Château Margaux ging opentrekken alsof het een fles Albert Heijnwijn was, werd het toch echt tijd om te gaan slapen,” repliceert Henk (Jules had deze fles wijn als geschenk ontvangen na afloop van het concert). Later begrijp ik van trombonist en eminent wijnkenner Jan Bastiani dat de ene fles Margaux de andere niet is, dus dat het niet alles zegt.

Na het ontbijt wandel ik door de drukke straten van Earls Court en passeer de plaatselijke Concertzaal, waar George Michael staat aangekondigd met drie concerten in oktober van zijn Orchestral Tour. Hmm.. Hip of hype? Rond 9.30u haast ik me terug naar het hotel om uit te checken en bagage in de bus te laden. Alleen: er is geen bus. Hmm, dan maar even wachten in het zonnetje op straat. De bus kon gisteravond niet geparkeerd worden bij het hotel en staat iets verderop. Na een uur is de bus er nog steeds niet. Iedereen begint zich af te vragen wat er aan de hand is. "Hij staat in de file" hoor ik. Nog 2,8 kilometer. En we wachten, wachten en wachten maar. Al gauw wordt duidelijk dat we de boot gaan missen. Na twee en een half uur hangen in de lobby komt rond twaalven eindelijk de bus aanrijden. De onfortuinlijke chauffeur heeft vanwege een brand 3 uur gedaan over een ritje van 5 kilometer. Pure overmacht, maar wel irritant omdat we graag de loze tijd hadden gebruikt om nog iets van Londen te zien, ware het niet dat het hotel ver buiten het centrum ligt.

We zetten de sokken erin en racen naar Dover. De prognose is dat we pas om kwart voor vier met een boot meekunnen, maar met een beetje geluk gaat het toch nog een uur eerder. Wonder boven wonder mogen we bij de douane ogenblikkelijk doorrijden en snorren we rond 14.40 de boot op. Gejuich stijgt op in de bus, dat is een welkome meevaller. Als we de Nederlandse grens naderen volgt een volgende meevaller: er komt speciaal een andere chauffeur van de busmaatschappij naar de eerste stop-plek om onze chauffeur af te lossen, die vanwege de rijtijdenwet niet verder mag rijden zonder eerst een lange pauze te nemen. Mede daardoor arriveren toch nog we om 22.15u in Hilversum. Deel I van de tour zit erop. Wij hebben even vrij en Tori vliegt eerst weer terug naar de States voordat ze in Warschau neerstrijkt.

Intussen stromen de recensies van het optreden in de Royal Albert Hall binnen. Ze zijn beslist niet verkeerd. De meeste superlatieven lees ik in de Londonist:

http://londonist.com/2012/10/gig-review-tori-amos-royal-albert-hall.php

Op Youtube is een mooie impressie van de sfeer bij het eind van het concert:

> Dag 1: "Ik hoor wat gezucht en gesteun in de cellogroep"
> Dag 2: "In de pauze vraag ik aan Tori of ze dit instrument al lang heeft"
> Dag 3: "Tori doet verschrikt haar oren dicht. Veel te hoog!"
> Dag 5: "Daar komt op een onverwachte manier haar enorme talent bovendrijven"
> Dag 6: "Touren met Tori is echt een geweldige belevenis"
> Dag 7: "Laten we met z'n allen gaan luisteren in Warschau"

Metropole Orkest op tournee met Tori Amos - dag 7

"Laten we met z'n allen gaan luisteren in Warschau"

door cellist Jascha Albracht (foto boven)

Ruim na twaalven arriveren we bij het Holiday Inn nabij Gent. De meeste mensen gaan meteen slapen. Ik lig er uiteindelijk om half drie in. Helaas wordt het maar een schamele drie uur slaap, gaap. Mijn kamer kijkt uit over de snelweg en het raam is kapot waardoor het niet dicht kan. Om 6 uur ben ik klaarwakker van al het voorbijrazende verkeer. Dan maar vroeg ontbijten. Ik zie alleen Denis, Wim, Wim en Merijn beneden in het atrium. Het produceren van een vers sinaasappelsapje gaat uiterst moeizaam. Met veel moeite pers ik via een geavanceerd apparaat 3 sinaasappels uit tot een klein glaasje sap. Wat een monnikenwerk, ik ben minutenlang bezig. Later wil ik nog een glaasje nemen en sta met hoboïst Willem Luit en hoornist Roel Koster bij het apparaat. Die persen er in recordtempo een heel glas uit, het gaat 3x zo snel! Het blijkt dat ik ben vergeten om het knopje van het apparaat aan te zetten, ik ben duidelijk nog niet echt wakker. We moeten er erg om lachen.

Tot nu toe verloopt alles uiterst soepeltjes. Niemand is te laat, alles gaat volgens schema. Sophie is bijna teleurgesteld dat ze niemand 'woedend' mag opbellen met de vraag "waar blijf je?" Maar bij de douane in Calais is er opeens opwinding, David Peijnenborgh heeft zijn paspoort in zijn vioolkist laten zitten en deze bevindt zich inmiddels al in de Royal Albert Hall. Oeps! Hij probeert met een kopie alsnog de grens over te komen, maar zo makkelijk laten de gendarmes zich niet vermurwen. En dus moet Hein er aan te pas komen om vanuit de Royal Albert Hall het paspoort uit David's kist te vissen en wordt er via Sophies mobiele hotline zeer minutieus gecheckt of het allemaal wel klopt. Lengte,  paspoortnummer, afgiftedatum etc. Na enkele angstige minuten mag David alsnog door de douane. Hulde aan het Metropoleteam. Die krijgen een rondje vanavond.

Tori is vooral blij als we in Berlijn zijn, want dan is Warschau voorbij. Omdat de vliegreis van Warschau naar Berlijn te duur is spelen we niet in Polen. Het Pools Radio Orkest wordt weliswaar wel geleid door Jules Buckley maar het is met die 6 uurtjes repetitie een haastklus van jewelste. Dat zal de kwaliteit niet ten goede komen.  Trombonist Martin van de Berg heeft een goed idee: laten we met z'n allen gaan luisteren in Warschau. Gaan we op de 1e rij zitten. Dat zou theoretisch inderdaad heel grappig zijn!

De orkestleden discussiëren over de enorm hoge hakken (22cm) die Tori aanheeft tijdens de concerten.  Hoe doet ze dat dan met de pedalen van de vleugel vraagt iedereen zich af. Daarvoor moeten we natuurlijk bij Jasper Soffers, onze pianist,  zijn. "Hoe doe jij dat eigenlijk Jasper?" vraagt Sophie. Hilariteit alom.. Eh.. met hakken? Maar hij weet te melden dat het goed mogelijk is. 

Precies om 16u arriveren we bij de Royal Albert Hall. Iedereen is onder de indruk. Zoals bij vele beroemde zalen is het backstage klein, bedompt en benauwd en is de zaal zelf oogverblindend. Vanaf het podium oogt hij bijna knus, vergelijk het met Carré, maar is intussen wel 5x zo groot. Ik vergaap me aan de foto's backstage van de roemrijke geschiedenis van de zaal. Via een onooglijke route met allerlei gangetjes en trappetje komen we in de artiestenfoyer terecht, die zo klein is dat het orkest in twee etappes moet dineren. Bovendien zijn ze niet berekend op zoveel eters. Om 19.30u begint de show. Ik pak mijn cello

uit in het zicht van een open kleedkamer, die bestemd blijkt ter zijn voor de dochter van Tori, met een heel gevolg aan keurige meisjes in rood uniform. Saxofonist Jos Beeren wandelt de kamer in en vraagt ze te raden wat voor instrument hij speelt. Diep teleurgesteld komt hij weer naar buiten. Ze dachten dat ik violist ben! De miesjes krijgen een speciaal plekje in de zaal, vertelt Tori me. Mooi dat ze tijdens het concert haar dochter specifiek begroet.

Ik moet toegeven dat ik geïmponeerd ben als ik met mijn instrument het podium oploop en een volledig gevulde zaal zie met duizenden mensen. Het voelt een beetje als de 1e keer toen ik met een groot orkest in de Grote Zaal van het Concertgebouw mocht optreden. De sfeer is fantastisch. Ovationeel applaus bij de opkomst van Tori. Toch is ze ook een beetje nerveus.

Fuck! roept ze heel hard als de opening van Flying Dutchman voor de 2e keer deze tour de mist in gaat.  Maar verder is het een waanzinnig concert. Iedereen speelt met volle inzet en geniet. Tori lijkt ook in haar nopjes. Ze werpt me een brede glimlach toe en oogt al gauw ontspannen. Euforie na afloop. Zowel bij publiek als orkest. In de kleedkamer komt Jules ons feliciteren en trekt een fles 10 jaar oude single malt whiskey open. Dat gaat er wel in!

Het ritje van 1.8 mijl naar ons hotel na afloop van het concert moeten we nog een ritje van 1.8 mijl maken van de Royal Albert Hall naar het hotel bij Earls Court. Gelukkig zit de sfeer er goed in, want we doen er ruim een uur over. Nadat de bus moet omrijden vanwege een ernstig verkeersongeluk rijden we hopeloos klem in veel te nauwe staartjes. We rammen een motor, rijden bijna een brommer overhoop en zien ondertussen een heuse vos oversteken. Ik heb nog nooit een vos in het echt gezien, maar Hartje Londen is de laatste plaats waar ik zo'n dier zou verwachten. Het zal wel geen toeval zijn dat mevrouw Vos heeft deze tour voor ons geregeld. Uiteindelijk is een vriendelijke donkere jongen op een fiets bereid om ons naar het hotel te loodsen. Als dat maar goed gaat, want een fietser in Londen bedient zich waarschijnlijk van hele andere routes dan een oversized touringcar. Hilariteit in de bus: we zijn gered door de 'neger des heils'. We rammen nog bijna een paaltje, maar daarna arriveren we alsnog bij het hotel. De crew heeft inmiddels in de concertzaal alles al afgebouwd en staat al te wachten in de lobby. "Jullie zijn laat! zegt Jan Visser"

Enkele fanatieke Metropolers gaan de stad nog in, het is ruim na twaalven. De meeste musici rollen meteen hun bed in, doodmoe, maar tevreden...

> Dag 1: "Ik hoor wat gezucht en gesteun in de cellogroep"
> Dag 2: "In de pauze vraag ik aan Tori of ze dit instrument al lang heeft"
> Dag 3: "Tori doet verschrikt haar oren dicht. Veel te hoog!"
> Dag 5: "Daar komt op een onverwachte manier haar enorme talent bovendrijven"
> Dag 6: "Touren met Tori is echt een geweldige belevenis"

Metropole Orkest op tournee met Tori Amos - dag 6

"Touren met Tori is echt een geweldige belevenis"

door cellist Jascha Albracht

Vanaf vandaag gaan we de grens over, te beginnen met een optreden in 'n heuse Metropool: Brussel. Niet voor niets heb ik de enige keer dat ik in Brussel was voor een stedentrip, overnacht in het hotel Metropole (en ja: uiteraard ook een beetje omdat ik in toen net in het orkest zat...). Helaas is het Hotel Metropole iets te chique voor orkest Metropole, we overnachten zelfs niet in de Belgische hoofdstad, maar in een buitenwijk van Gent.

Een enorme touringcar brengt ons van het MCO naar Brussel. Ik ben net als veel andere Metropolers niet helemaal fit en luister met een half oor naar verschillende verhalen. Omdat Martin de Ruiter, onze hoboïst, onfortuinlijk genoeg door zijn rug is gegaan, speelt en reist nu in zijn plaats Werner Herbers mee. Hij vertelt met smaak over zijn vele ervaringen in de jazzwereld en zijn connecties met beroemde jazz-muzikanten. Dat hij op zijn leeftijd nog moeiteloos last minute invalt, vind ik grote klasse.

In Brussel manoeuvreren we ons door beslist heel erg nauwe straatjes richting het Paleis voor Schone Kunsten, tegenwoordig heel mooi fonetisch 'Bozar' genoemd. Ik ken het gebouw niet, maar mijn voorstelling van een (in mijn ogen) typisch Belgische zaal met veel hoekjes, gangetjes, ongelijkvloerse verdiepingen en hellende vlakken blijkt precies bewaarheid. Ik heb de dubieuze eer dat ik een stoel naar voren mag opschuiven omdat onze aanvoerder Emile na zijn moordende schema van de afgelopen dagen een buikgriep heeft opgelopen en er helaas dus niet bij is vanavond. Wat een pechvogel! Voor mij fijn, want het speelt makkelijker vooraan. Bovendien staat de lessenaar recht in het verlengde van Tori, dus ik heb een geweldig goede view. Dat is handig, maar ook gewoon erg genieten.

Omdat de geluidstechnici van Tori nu hun eigen PA (geluidssysteem voor de versterking) in deze zaal kunnen gebruiken zijn we vlotjes door de soundcheck heen. Het klinkt goed - in ieder geval veel beter dan in de Doelen - en iedereen heeft er enorm veel zin in. Eerst een hapje eten in het centrum. Op het prachtige Grote Marktplein ontmoet ik Sophie, Iris en Floor, die zich - net als op kantoor - onvermoeibaar inzetten waardoor de tour tot op heden probleemloos verloopt. Omdat ik nogal keelpijn heb, laat ik de restaurants links liggen en eet iets snels. Onderwijl vergaap ik me aan de majestueuze gebouwen en kosmopolitische sfeer die in de stad hangt. En Brussel is uiteraard de stad van de chocolatiers, dus ik neem een selectie handgemaakte chocolaatjes mee voor mijn vrouw.

Het concert vanavond is bijna uitverkocht, dat betekent toch ruim 2000 enthousiaste mensen in de prachtige zaal. Tori is bijzonder goed op dreef en heeft wederom de meest kleurrijke outfits aan (ze wisselt van kleding in de pauze). Daar kan zelfs Erik Vloeimans nog een puntje aan zuigen. Het publiek is uitzinnig en ook het orkest wordt hartstochtelijk toegejuicht. Ik vindt het wel een maf idee dat dit dus ook de zaal is waar reeds decennialang de winnaars van het Koningin Elisabethconcours worden bejubeld. Na afloop krijgen we champagne voordat we de bus weer ingaan. Touren met Tori is echt een geweldige belevenis. Morgen de Royal Albert Hall, dat wordt helemaal feest...

> Dag 1: "Ik hoor wat gezucht en gesteun in de cellogroep"
> Dag 2: "In de pauze vraag ik aan Tori of ze dit instrument al lang heeft"
> Dag 3: "Tori doet verschrikt haar oren dicht. Veel te hoog!"
> Dag 5: "Daar komt op een onverwachte manier haar enorme talent bovendrijven"

Metropole Orkest op tournee met Tori Amos - dag 5

"Daar komt op een onverwachte manier haar enorme talent bovendrijven"

door cellist Jascha Albracht

Met de 1^e dag van oktober start de tour echt met het 1^e concert in Rotterdam. Voor het eerst sinds ik in het orkest zit rijden we met de voltallige Metropole-delegatie uit Amersfoort (altistes Mieke en Julia, harpiste Joke, saxofonist Leo en ik) in een auto naar Utrecht om daar de orkestbus te pakken. De sfeer zit er goed in. Ik hoor dat Tori dus met 2 vleugels op stap is, dat had ik dus niet helemaal begrepen toen ik haar sprak. Best een onderneming, als je met twee van die enorme instrumenten de wereld overvliegt. Wel logisch, vind Mieke: “Met een vleugel kun je niet vliegen toch?”

Als we met de orkestbus bij de artiesteningang van de Doelen arriveren zien we een grote verzameling fans staan. De fototoestellen en smartphones zijn alom vertegenwoordigd. Ze staan daar uiteraard niet omdat het orkest arriveert, nee, daar kan maar een reden voor zijn: op de foto met hun idool. Als ik even later weer naar buiten loop zie ik Tori die haar fans hartelijk begroet. Opvallend veel van hen hebben dezelfde rode kleur haar als de beroemde artieste. Ik wandel een rondje om de Doelen. Geen enkel aanplakbiljet of billboard. Tori is zo beroemd dat dat niet nodig is. Het optreden is al lang uitverkocht. Via een van de medewerkers van de Doelen begrijp ik dat een volledig gevulde zaal zelfs hier tegenwoordig niet veel meer voor komt. Met die wetenschap wordt het extra genieten vanavond. Niets is mooier dan voor een uitverkochte zaal te spelen, vind ik.

Bij de soundcheck in de Doelen zie ik een kroonluchter boven de vleugel hangen. Het is een groot exemplaar, maar het komt me toe dat hij in de enorme zaal er uit moet zien als een miniatuurlampje. Hmm. Toch maar eens terugkijken op YouTube hoe het effect is. Ik moet de volgende dag toegeven: het werkt wel! (http://www.youtube.com/watch?v=hYrqRHjD6fQ & http://www.youtube.com/watch?v=h12ZY2Cbe74 & http://www.youtube.com/watch?v=ZcMM5k6dEyU)
Ondanks dat we redelijk vlot door de soundcheck gaan, blijf ik het toch steeds weer een grote hoeveelheid muziek vinden. En dan te bedenken dat het Pools Radio Orkest, dat Tori begeleidt in Warschau, er maar 6 uurtjes voor heeft om alles in te studeren!

In de pauze tussen de soundcheck en het concert in wandel ik wat door de (mij geliefde) stad. Ik ken Rotterdam goed en zet koers richting mijn favoriete ijssalon op de Meent. Eigenlijk niet het moment, want het is grijs schemerig weer en het gaat steeds harder regenen. En dat op een maandagavond… Ik zie ietwat verveelde fans door het centrum dwalen, in afwachting van het concert. Ik eet ondanks het slechte weer toch een ijsje, al was het maar om een laatste glimpje zomergevoel te ervaren. Een groepje Engelssprekende fans komt langswaaien. “Best icecream in town” zeg ik. Maar ze vinden het te regenachtig. Ze willen naar een bar toe. Ze informeren wat ze hier verder voor leuks te doen is. Moeilijk antwoord op te geven op een druilerige maandagavond. Ik verwijs ze naar de dichtstbijzijnde interessante bezienswaardigheid waar tegelijk ook leuke cafe’s zitten: de Kubuswoningen van Piet Blom met de Oude Haven.

Als ik terugkom bij de Doelen staat er een grote rij voor de ingang. Ik heb op slag zin om te spelen. Het wordt ook een mooi concert, al hebben we een hele kleine valse start, bij het eerste nummer. Na Tori’s ovationele opkomst vinden bij de inzet van Flying Dutchman orkest en solist elkaar eventjes niet. Geeft niet, dan maar effe opnieuw aanzetten en alsnog opstijgen. Later tijdens het optreden gaat er iets mis met Tori’s microfoon. In een oogwenk improviseert ze een liedje daarover en zet een begeleiding op de piano in. Daar komt op een mooie onverwachte manier haar enorme talent bovendrijven: ze zet op de piano de toonsoort een halve toon hoger in dan het liedje dat ze ter plekke bedenkt. Maar bijna ogenblikkelijk corrigeert ze haar handen en speelt ze vloeiend een halve toon lager. Dat is echt heel knap!

Het publiek is heel enthousiast na afloop, mooi om te zien dat ook het orkest hartstochtelijk wordt toegejuicht.

> Dag 1: "Ik hoor wat gezucht en gesteun in de cellogroep"
> Dag 2: "In de pauze vraag ik aan Tori of ze dit instrument al lang heeft"
> Dag 3: "Tori doet verschrikt haar oren dicht. Veel te hoog!"