Groot Omroepkoor zingt Ave Verum in 10e van Tijl

"Ik verlaat me op visuele cues van de mimiek van collega Elma"

door Pierrette de Zwaan, alt

Onaards vroeg gaat de wekker, maar ik spring er vol goede moed uit. Vandaag gaan we in Dordrecht zingen. Het televisieprogramma De Tiende van Tijl wil een opname maken van Mozarts Ave Verum met het Groot Omroepkoor opgesteld in een lange rij door de gangen van het ziekenhuis. Om de rij lekker op te rekken zullen we verdund worden met vrijwilligers, verpleegkundigen en, wellicht, zelfs enige kwieke patiënten. Deze zullen tussen ons worden opgesteld. De camera trekt de rij dan langs en het eindresultaat valt mijns inziens lastig te voorspellen, maar zo'n regisseur wist vast wel wat hij deed toen hij deze aanpak bedacht.
Hoewel ik gisteravond jarig was (iets met een 4 erin, waar ik het verder niet over wil hebben), bevind ik mij in een zachtaardige, ja welhaast charitatieve stemming. Mijn man en kinderen zal ik heerlijk laten slapen. Dat ík er zo vroeg uit moet, daar hoeft toch zeker niet iedereen onder te lijden? Toevallig ga ik goede werken verrichten in Dordrecht maar thuis kan ik dat ook, gratis en voor niets! 

"Best schrikken als je vrouw ineens iets met een 4 is..."

Geruisloos douche ik, geruisloos kleed ik mij aan, en geruisloos tracht ik de vouwfiets uit de berging te halen. Dom, daar had ik natuurlijk twee dagen geleden al aan moeten beginnen. Het ding staat achter een vouwbed op wielen, onder een bolderkar, twee zakken vol schepjes met emmertjes, gezellig in omstrengeling met een loopfietsje en een kabouterfiets met zijwieltjes. Zo kom ik natuurlijk nooit op tijd bij de trein.
Mijn charitatieve stemming slaat abrupt om want krachtdadig optreden is nu vereist. Nadat het bouwsel in de berging met donderend geraas is omgelazerd, heb ik de vouwfiets in mijn begerige knuistjes. Inmiddels begint al wat kindergehuil, maar dat heb ik mooi even niet gehoord want ik ben een vrouw met een missie. Ik zoek nu het kekke lichtgewicht slot van de vouwfiets.
Echtgenoot moet de kinderen doen, hij heeft mijn verjaardag ietsje langer doorgevierd dan ik want het is best schrikken als je vrouw ineens iets met een 4 is. Dat behoeft enige verwerking, ik begrijp dat wel. Ik hoor hem stommelen. Nu niet hoorbaar uitlachen, dat lijkt me het verstandigst.
Het slot van de vouwfiets is er weliswaar, maar de sleutel blijkt ook na zorgvuldig zoeken niet tussen de achtentwintig sleuteltjes in het bakje te liggen, dus ik neem een motorslot van een kilo of vijf mee. Ben inmiddels erg aan de late kant, ik ruk en schop de fiets in gebruiksstand en dan blijkt de ketting eraf te liggen.
Ik vind mezelf ineens best zielig, maar dan staat Echtgenoot als een deus ex machina ook buiten en ik kijk tevreden toe hoe zijn lelieblanke doktersvingers binnen vijf seconden gitzwart zijn. Ik fleur er helemaal van op en de schat bedient ook nog de fietspomp. De satansfiets doet het daarna buitengewoon goed dus ik haal de trein. En de trein rijdt! Zonder vertraging! 

Een lange sliert door de gangen, hand in hand

Dordrecht! Heerlijk fietspad! Wat een zalige koffie in het ziekenhuis! We repeteren eerst wat onder leiding van onze nieuwe chef Gijs Leenaars en nee, ook vandaag mogen we weer niet vals zingen. Hij krijgt het gedaan dat we in een kwartier een intiem, onschuldig geluid produceren en dat is voor mij net zo hoopgevend als de modulatie naar D-groot die de genezing van alle zieken of dan toch op zijn minst die van Constanze Mozart zou kunnen beduiden. Mozart schreef het stuk naar verluidt als dank voor de genezing van zijn vrouw die in kuuroord Baden vertoefd had.
Daarna maken we eerst een aparte geluidsopname in de centrale hal van het ziekenhuis. Dat is snel voor elkaar en dan komt het beeld. Inderdaad een lange sliert door de gangen, hand in hand. We zingen zachtjes wat mee met de opname die via geluidsmonitors meeloopt wat voor mij in ieder geval moeilijk is omdat ik de monitor niet goed kan horen. Ik verlaat me op visuele cues van de mimiek van collega Elma die om de bocht staat en de monitor volgens mij wel moet kunnen horen. Het resultaat van deze carambole is nogal ongelijk, maar ach de cameramensen zijn toch allang weer verderop. Dit doen we een paar keer en dan staat het er op. Ik ben zeer benieuwd naar het eindresultaat...

(foto's: Paul van den Berg)