Metropole Orkest op tournee met Tori Amos - dag 7

"Laten we met z'n allen gaan luisteren in Warschau"

door cellist Jascha Albracht (foto boven)

Ruim na twaalven arriveren we bij het Holiday Inn nabij Gent. De meeste mensen gaan meteen slapen. Ik lig er uiteindelijk om half drie in. Helaas wordt het maar een schamele drie uur slaap, gaap. Mijn kamer kijkt uit over de snelweg en het raam is kapot waardoor het niet dicht kan. Om 6 uur ben ik klaarwakker van al het voorbijrazende verkeer. Dan maar vroeg ontbijten. Ik zie alleen Denis, Wim, Wim en Merijn beneden in het atrium. Het produceren van een vers sinaasappelsapje gaat uiterst moeizaam. Met veel moeite pers ik via een geavanceerd apparaat 3 sinaasappels uit tot een klein glaasje sap. Wat een monnikenwerk, ik ben minutenlang bezig. Later wil ik nog een glaasje nemen en sta met hoboïst Willem Luit en hoornist Roel Koster bij het apparaat. Die persen er in recordtempo een heel glas uit, het gaat 3x zo snel! Het blijkt dat ik ben vergeten om het knopje van het apparaat aan te zetten, ik ben duidelijk nog niet echt wakker. We moeten er erg om lachen.

Tot nu toe verloopt alles uiterst soepeltjes. Niemand is te laat, alles gaat volgens schema. Sophie is bijna teleurgesteld dat ze niemand 'woedend' mag opbellen met de vraag "waar blijf je?" Maar bij de douane in Calais is er opeens opwinding, David Peijnenborgh heeft zijn paspoort in zijn vioolkist laten zitten en deze bevindt zich inmiddels al in de Royal Albert Hall. Oeps! Hij probeert met een kopie alsnog de grens over te komen, maar zo makkelijk laten de gendarmes zich niet vermurwen. En dus moet Hein er aan te pas komen om vanuit de Royal Albert Hall het paspoort uit David's kist te vissen en wordt er via Sophies mobiele hotline zeer minutieus gecheckt of het allemaal wel klopt. Lengte,  paspoortnummer, afgiftedatum etc. Na enkele angstige minuten mag David alsnog door de douane. Hulde aan het Metropoleteam. Die krijgen een rondje vanavond.

Tori is vooral blij als we in Berlijn zijn, want dan is Warschau voorbij. Omdat de vliegreis van Warschau naar Berlijn te duur is spelen we niet in Polen. Het Pools Radio Orkest wordt weliswaar wel geleid door Jules Buckley maar het is met die 6 uurtjes repetitie een haastklus van jewelste. Dat zal de kwaliteit niet ten goede komen.  Trombonist Martin van de Berg heeft een goed idee: laten we met z'n allen gaan luisteren in Warschau. Gaan we op de 1e rij zitten. Dat zou theoretisch inderdaad heel grappig zijn!

De orkestleden discussiëren over de enorm hoge hakken (22cm) die Tori aanheeft tijdens de concerten.  Hoe doet ze dat dan met de pedalen van de vleugel vraagt iedereen zich af. Daarvoor moeten we natuurlijk bij Jasper Soffers, onze pianist,  zijn. "Hoe doe jij dat eigenlijk Jasper?" vraagt Sophie. Hilariteit alom.. Eh.. met hakken? Maar hij weet te melden dat het goed mogelijk is. 

Precies om 16u arriveren we bij de Royal Albert Hall. Iedereen is onder de indruk. Zoals bij vele beroemde zalen is het backstage klein, bedompt en benauwd en is de zaal zelf oogverblindend. Vanaf het podium oogt hij bijna knus, vergelijk het met Carré, maar is intussen wel 5x zo groot. Ik vergaap me aan de foto's backstage van de roemrijke geschiedenis van de zaal. Via een onooglijke route met allerlei gangetjes en trappetje komen we in de artiestenfoyer terecht, die zo klein is dat het orkest in twee etappes moet dineren. Bovendien zijn ze niet berekend op zoveel eters. Om 19.30u begint de show. Ik pak mijn cello

uit in het zicht van een open kleedkamer, die bestemd blijkt ter zijn voor de dochter van Tori, met een heel gevolg aan keurige meisjes in rood uniform. Saxofonist Jos Beeren wandelt de kamer in en vraagt ze te raden wat voor instrument hij speelt. Diep teleurgesteld komt hij weer naar buiten. Ze dachten dat ik violist ben! De miesjes krijgen een speciaal plekje in de zaal, vertelt Tori me. Mooi dat ze tijdens het concert haar dochter specifiek begroet.

Ik moet toegeven dat ik geïmponeerd ben als ik met mijn instrument het podium oploop en een volledig gevulde zaal zie met duizenden mensen. Het voelt een beetje als de 1e keer toen ik met een groot orkest in de Grote Zaal van het Concertgebouw mocht optreden. De sfeer is fantastisch. Ovationeel applaus bij de opkomst van Tori. Toch is ze ook een beetje nerveus.

Fuck! roept ze heel hard als de opening van Flying Dutchman voor de 2e keer deze tour de mist in gaat.  Maar verder is het een waanzinnig concert. Iedereen speelt met volle inzet en geniet. Tori lijkt ook in haar nopjes. Ze werpt me een brede glimlach toe en oogt al gauw ontspannen. Euforie na afloop. Zowel bij publiek als orkest. In de kleedkamer komt Jules ons feliciteren en trekt een fles 10 jaar oude single malt whiskey open. Dat gaat er wel in!

Het ritje van 1.8 mijl naar ons hotel na afloop van het concert moeten we nog een ritje van 1.8 mijl maken van de Royal Albert Hall naar het hotel bij Earls Court. Gelukkig zit de sfeer er goed in, want we doen er ruim een uur over. Nadat de bus moet omrijden vanwege een ernstig verkeersongeluk rijden we hopeloos klem in veel te nauwe staartjes. We rammen een motor, rijden bijna een brommer overhoop en zien ondertussen een heuse vos oversteken. Ik heb nog nooit een vos in het echt gezien, maar Hartje Londen is de laatste plaats waar ik zo'n dier zou verwachten. Het zal wel geen toeval zijn dat mevrouw Vos heeft deze tour voor ons geregeld. Uiteindelijk is een vriendelijke donkere jongen op een fiets bereid om ons naar het hotel te loodsen. Als dat maar goed gaat, want een fietser in Londen bedient zich waarschijnlijk van hele andere routes dan een oversized touringcar. Hilariteit in de bus: we zijn gered door de 'neger des heils'. We rammen nog bijna een paaltje, maar daarna arriveren we alsnog bij het hotel. De crew heeft inmiddels in de concertzaal alles al afgebouwd en staat al te wachten in de lobby. "Jullie zijn laat! zegt Jan Visser"

Enkele fanatieke Metropolers gaan de stad nog in, het is ruim na twaalven. De meeste musici rollen meteen hun bed in, doodmoe, maar tevreden...

> Dag 1: "Ik hoor wat gezucht en gesteun in de cellogroep"
> Dag 2: "In de pauze vraag ik aan Tori of ze dit instrument al lang heeft"
> Dag 3: "Tori doet verschrikt haar oren dicht. Veel te hoog!"
> Dag 5: "Daar komt op een onverwachte manier haar enorme talent bovendrijven"
> Dag 6: "Touren met Tori is echt een geweldige belevenis"