Groot Omroepkoor in Beethovens Missa Solemnis (19 t/m 25 april 2012) #3

bij het Koninklijk Concertgebouworkest o.l.v. Nikolaus Harnoncourt. Solisten: Gerald Finley (bas), Werner Güra (tenor), Marlis Petersen (sopraan), Elisabeth Kulman (alt). Concerten in Amsterdam (Concertgebouw) en Londen (22 apr, Barbican Hall). (> meer informatie)

"Gestrand in het zicht van de finish. Je verzint het niet, zoiets."

door Pierrette de Zwaan (alt Groot Omroepkoor)

Het gaat goed met de concerten en zondag gaan we naar Londen. Op zaterdagavond brengen we de kinderen naar oma en op zondagochtend staan we om acht uur op. Aangezien we nu eens niet oeverloos voor de voeten gelopen worden door onze schatjes zitten we om kwart over acht op de fiets en om zeven voor half negen in de trein. Om half negen zijn we op Schiphol en om negen uur aan het ontbijt. Dertig(!) euro voor 1 bakje yoghurt, 2 koffie, een broodje en een wortelsapje met een dermate achterbakse gifsmaak dat het de prullenbak inging. Om tien uur worden we hartelijk welkom geheten door our captain speaking die (als ik het echt goed verstaan heb) luistert naar de naam Ballast. Veelbelovend!

In de bus van het vliegveld naar de concertzaal komt er een klein kinkje in onze strakke tijdsplanning. Echtgenoot heeft een rokkostuum meegenomen in plaats van een pak. En de bus doet er ongeveer drie kwartier langer over dan gepland. Als we uitstappen bij Barbican Hall smijten we de spullen in de kleedkamer en rennen de stad in. Londen is best groot als je een beetje haast hebt, valt ons op. We vinden een winkel die open is en rukken in vijf minuten een zwart jasje, een wit overhemd en een stropdas uit het rek. Na tien minuten rennen we weer terug naar de zaal. Ondertussen kopen we een broodje, want van rennen krijg je dan ineens wel weer zin in iets kleins en erger dan het ontbijt op Schiphol kan het niet worden.

We zijn net op tijd bij de repetitie, ik vind bij toeval in één keer het podium, maar echtgenoot neemt helaas een licht afwijkende route en blijft, samen met -uiteraard- een andere tenor, steken achter een deurtje dat alleen open kan met een codeslot. Gestrand in het zicht van de finish. Je verzint het niet, zoiets. Ze zien er passend beschaamd uit.



> blog #2: "Harnoncourt heeft een hekel aan een potje richtingloos loeien"
> blog #1: "Het Concertgebouworkest heeft een lollige attractie voor ons bedacht"

Groot Omroepkoor in Beethovens Missa Solemnis (19 t/m 25 april 2012) #2

bij het Koninklijk Concertgebouworkest o.l.v. Nikolaus Harnoncourt. Solisten: Gerald Finley (bas), Werner Güra (tenor), Marlis Petersen (sopraan), Elisabeth Kulman (alt). Concerten in Amsterdam (Concertgebouw) en Londen (22 apr, Barbican Hall). (> meer informatie)

"Harnoncourt heeft een hekel aan een potje richtingloos loeien"

door Pierrette de Zwaan (alt Groot Omroepkoor)

De generale repetitie vindt woensdagavond 18 april plaats met publiek, en de musici volledig opgetuigd want er worden vast extra televisieopnames gemaakt. De jurken van de damessolisten stellen alvast niet teleur.
We zingen het stuk vanavond voor het eerst in zijn geheel door, en dat blijkt een openbaring te zijn. Het wordt ineens heel duidelijk hoe je je krachten moet verdelen: nergens, maar dan ook nergens voluit gaan blèren, maar direct volume terugnemen waar dat kan.

Dit is ook precies wat Harnoncourt wil, hij heeft een geweldige hekel aan 'tenuto', vrij vertaald: een potje richtingloos loeien. Alle dynamiek komt uit de vorm van de tekst, en als je dit consequent doet dan is het prima te zingen. En wat is het mooi, en wat is deze muziek eigenlijk ongelofelijk speels! Overal zitten innige walsjes verstopt, tedere wiegenliedjes en oprechte vragen aan de hogere macht. Zelf ben ik van het Vrolijk Heidens genootschap, ik geloof helemaal niets en kan me er ook slecht in verplaatsen, maar tijdens het zingen moet ik veel denken dat Harnoncourt die ochtend vertelde dat Beethoven in de kantlijn van zijn manuscript had gekrabbeld "Gott hat mich nie verlassen". Langzaam volledig doof geworden, hoe afschuwelijk moet dat voor hem geweest zijn, maar toch: "Er hat mich nie verlassen". Het stuk barst van levenslust en optimisme. Een eind verderop schreef hij dan wel weer sacherijnig "aber der Wein war wieder slecht".
Donderdagavond première, live op Cultura24!

(foto's: Koninklijk Concertgebouworkest)

> blog #1: "Het Concertgebouworkest heeft een lollige attractie voor ons bedacht"

Groot Omroepkoor in Beethovens Missa Solemnis (19 t/m 25 april 2012) #1

bij het Koninklijk Concertgebouworkest o.l.v. Nikolaus Harnoncourt. Solisten: Gerald Finley (bas), Werner Güra (tenor), Marlis Petersen (sopraan), Elisabeth Kulman (alt). Concerten in Amsterdam (Concertgebouw) en Londen (22 apr, Barbican Hall). (> meer informatie)

"Het Concertgebouworkest heeft een lollige attractie voor ons bedacht"

door Pierrette de Zwaan (alt Groot Omroepkoor)

Zaterdag: Al een kleine week onderweg met de Missa Solemnis van Beethoven. De instudering geschiedt onder leiding van onze vaste gastdirigent Michael Gläser. Hij doet zijn best, maar af en toe kijken we elkaar wat wanhopig aan. Het is zo ontzettend veel, zo ontzettend lang, zo ontzettend hard en zo ontzettend hoog. Dat laatste geldt met name voor de sopranen. In de pauze klagen we nog wat meer en zijn het dan eens met onze Zuid-Afrikaanse collega Henda, dat het mogelijk moet zijn om een olifant op te eten, mits hapje voor hapje. Dat het ook een mooi stuk is, blijft op dit moment nog een vermoeden.
Om mezelf thuis weer wat op te peppen, bekijk ik het volgende filmpje nog maar eens:



Maandag: een dagje zondagsrust opgevuld met paardrijden in Appelscha. De lieve schat "Ting" gaf mij na de bosrit een grappig bedoelde kopstoot van onderaf tegen mijn kin. Ik stond op dat moment net wat onintelligent voor me uit te mijmeren (dat ik toch maar weer mooi zonder valpartijen terug was gekomen) met als gevolg dat ik links en rechts een aardig eind door mijn eigen tong heen beet. Op de articulatie van gesproken en gezongen taal heeft het een komisch effect. Komt wel weer goed.

We hebben 's avonds een repetitie in het Concertgebouw met Harnoncourt. Maar eerst nog even een klein voorprogrammaatje doorlopen met onze koordirigent. Het Concertgebouworkest heeft een lollige attractie voor ons bedacht. We repeteren in de Kleine Zaal. Dat past niet op het podium, dus het koor zit in de publieksstoelen en Herr Gläser staat op het podium te zwaaien. Het effect is tweeledig: enerzijds lijkt het net alsof er iemand een heel erg vreemd recital met veel armchoreografie staat te geven, en anderzijds dat van een grootse meezingmanifestatie, de scratch-Missa Solemnis, en zo klinkt het helaas ook. We moeten even heel erg wennen aan deze omstandigheden. De stoelen zijn ook niet ontworpen om actief de zang in te bedrijven, maar meer voor het consumeren van zulks. De kunst is natuurlijk wel om hier de humor van in te blijven zien. "Succes met je debuut in de Kleine Zaal!", gil ik tegen wat collega's.