Groot Omroepkoor in Beethovens Missa Solemnis (19 t/m 25 april 2012) #1

bij het Koninklijk Concertgebouworkest o.l.v. Nikolaus Harnoncourt. Solisten: Gerald Finley (bas), Werner Güra (tenor), Marlis Petersen (sopraan), Elisabeth Kulman (alt). Concerten in Amsterdam (Concertgebouw) en Londen (22 apr, Barbican Hall). (> meer informatie)

"Het Concertgebouworkest heeft een lollige attractie voor ons bedacht"

door Pierrette de Zwaan (alt Groot Omroepkoor)

Zaterdag: Al een kleine week onderweg met de Missa Solemnis van Beethoven. De instudering geschiedt onder leiding van onze vaste gastdirigent Michael Gläser. Hij doet zijn best, maar af en toe kijken we elkaar wat wanhopig aan. Het is zo ontzettend veel, zo ontzettend lang, zo ontzettend hard en zo ontzettend hoog. Dat laatste geldt met name voor de sopranen. In de pauze klagen we nog wat meer en zijn het dan eens met onze Zuid-Afrikaanse collega Henda, dat het mogelijk moet zijn om een olifant op te eten, mits hapje voor hapje. Dat het ook een mooi stuk is, blijft op dit moment nog een vermoeden.
Om mezelf thuis weer wat op te peppen, bekijk ik het volgende filmpje nog maar eens:



Maandag: een dagje zondagsrust opgevuld met paardrijden in Appelscha. De lieve schat "Ting" gaf mij na de bosrit een grappig bedoelde kopstoot van onderaf tegen mijn kin. Ik stond op dat moment net wat onintelligent voor me uit te mijmeren (dat ik toch maar weer mooi zonder valpartijen terug was gekomen) met als gevolg dat ik links en rechts een aardig eind door mijn eigen tong heen beet. Op de articulatie van gesproken en gezongen taal heeft het een komisch effect. Komt wel weer goed.

We hebben 's avonds een repetitie in het Concertgebouw met Harnoncourt. Maar eerst nog even een klein voorprogrammaatje doorlopen met onze koordirigent. Het Concertgebouworkest heeft een lollige attractie voor ons bedacht. We repeteren in de Kleine Zaal. Dat past niet op het podium, dus het koor zit in de publieksstoelen en Herr Gläser staat op het podium te zwaaien. Het effect is tweeledig: enerzijds lijkt het net alsof er iemand een heel erg vreemd recital met veel armchoreografie staat te geven, en anderzijds dat van een grootse meezingmanifestatie, de scratch-Missa Solemnis, en zo klinkt het helaas ook. We moeten even heel erg wennen aan deze omstandigheden. De stoelen zijn ook niet ontworpen om actief de zang in te bedrijven, maar meer voor het consumeren van zulks. De kunst is natuurlijk wel om hier de humor van in te blijven zien. "Succes met je debuut in de Kleine Zaal!", gil ik tegen wat collega's.