Metropole Orkest op tournee met Tori Amos - dag 3

"Tori doet verschrikt haar oren dicht. Veel te hoog!"

door cellist Jascha Albracht

Jules Buckley, onze piepjonge energieke dirigent, krijgt het voor elkaar om op de laatste repetitiedag zowel in vliegende vaart door het omvangrijke repertoire te gaan en tegelijkertijd toch goed te repeteren. Als hij mij na afloop van de repetitie ziet zegt hij: “Ik weet alles van je blog Jascha”. “Ik zal het beleefd houden”, mompel ik gekscherend, refererend aan mijn vorige blog tijdens de tour met de Basement Jaxx. Volgens mij wordt zijn Nederlands steeds beter. Jules doet namelijk naast het Metropole Orkest ook diverse andere projecten in ons land. Een echte ‘coming man’ zoals dat zo mooi heet. Ik hoop van harte dat hij nauw verbonden blijft aan ons orkest, hij is van zeer grote waarde voor het Metropole.

Zoals ik al schreef is Tori een buitengewoon goede en van oorsprong klassiek getrainde pianiste. Bij het nummer Edge of the Moon hoor ik een klassiek werk: Siciliano uit een fluitsonate van Bach. Een prachtig stukje dat persoonlijk vooral ken van een schitterende transcriptie voor piano van Wilhelm Kempff die ik zelf met heel veel plezier gespeeld heb. Ik vraag aan haar hoe dat zit. Ze vertelt dat ze vorig jaar bij Deutsche Grammophon haar debuut heeft gemaakt met een album dat helemaal geïnspireerd is op beroemde klassieke meesters (Night of Hunters) en dat dit nummer inderdaad haar persoonlijke interpretatie van de Siciliano is (kijk voor een vergelijking van origineel en bewerking op http://youtu.be/QrbLeepz1C0 & http://youtu.be/PUCABTswYGo). Overigens is het nieuwe album Gold Dust dat bij deze tour gepromoot wordt ook uitgegeven door Deutsche Grammophon, niet verkeerd!

Als de pauze aanbreekt klinkt er een hoge snerpende, rondzingende piep door de speakers aan de linkerkant van het orkest. De meeste musici doen verschrikt hun oren dicht. “Kunnen we meteen zien wie er al echt doof is”, zegt iemand een beetje ironisch. Ik moet denken aan het zwartgallige grapje van de Tsjechische componist Smetana, die zijn naderende doofheid met de daarbij behorende piep in zijn oor uitbeeldde in zijn 1e strijkkwartet met een hoge E in de 1e viool. Later op de dag komt dit gegeven op wonderlijke wijze nog een keer langs als de 1e violen het nummer Snow cherries from France moeten inzetten met een hoge C (het uitbeelden van een winterse zonsopgang). Om het effect te verhogen proberen ze het een octaaf hoger met als resultaat een zeer ijzige en snerpende noot. Tori doet verschrikt haar oren dicht. Veel te hoog! Zo zijn het geen ‘snow cherries’, maar ‘iced cherries’ merkt Merijn Rombout, de aanvoerder 2e violen, op. Dan toch maar weer een octaaf lager. Een glimlach op Tori’s gezicht is het gevolg: veel beter...

Het is voor een zaterdagmiddag razend druk in het MCO, ik zie honderden mensen in de hal. Navraag leert dat er een workshopdag is van het Groot Omroepkoor met maar liefst 600 zangers. Aha!
Omdat de concertreeks maandag al van start gaat zetten we vandaag nog even een tandje bij. We spelen in elke stad een andere combinatie van songs. Aan het einde van de repetitie verzucht aanvoerder Emile: “Ik kan nu echt niks meer opnemen op mijn harde schijf”. Hij heeft naast deze repetities ook nog 3 avonden achter elkaar concerten met zijn Zapp strijkkwartet. Iets reproduceren vanaf de harde schijf zit er dan wel nog in. Ik leer hoe ik het waarschuwingssignaal van de Parijse Metro op mijn cello kan nadoen. Grappig!

> Dag 1: "Ik hoor wat gezucht en gesteun in de cellogroep"
> Dag 2: "In de pauze vraag ik aan Tori of ze dit instrument al lang heeft"